بسم الله الرحمن الرحیم

سلسله مباحث امامت و مهدویت (3)

ولایت تکوینی و ولایت تشریعی

صافی گلپایگانی

ص: 2

نظر صحیح در معنای ولایت تکوینی... 97

بیان دیگر. 102

سخن نهایی و معقول.. 108

تذکّر یک مطلب مهم.. 111

معنای ولایت تشریعی... 123

معنای دیگر ولایت تشریعی... 133

خلاصه برخی از مطالب کتاب... 143

کتاب نامه. 149

آثار حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی مدظله الوارف در یک نگاه 155

ص: 4

ص: 6

مختلف و متنازع شده اند،(1) تحت حکومت و قیادت اسلام رهبری نماید و حکومت اسلام را مافوق هر حکومت و رژیمی قرار داده و پرچم «لا إِله إلاّ الله» و اعتصام به حبل الله را در برابر چشم بصیرت هر مسلمان افراشته سازد؛ اتحادی که در مشترکاتی چون قرآن و احکام آن، قبله، مساجد، مآذن، نماز، روزه، حج و شعایر اسلامی دیگر، پس از چهارده قرن، هنوز نظایرش به قوّت جلوه گر است، گسترش دهد و به یک اتّحاد نیرومند تمام عیار فرهنگی، آموزشی، سیاسی، مالی و اقتصادی اسلامی برساند.

مسلمانانِ امروز صدای یکدیگر را می شنوند و می توانند به استغاثه یک نفر مسلمان و یک نفر همنوع که در دورترین نقاط جهان گرفتار فشار و تبعیض نژادی و طبقاتی و سلب آزادی شده باشد، جواب دهند و دنیای اسلام را برای یاری و کمک او بسیج نمایند.

بدیهی است که در تحقق و حصول این هدف عالی، وجود یک مرکز مطمئن و خودساخته و مورد اعتماد که مجهّز به تمام وسایل ارتباط با مسلمانان جهان باشد، بسیار لازم و مؤثر است.(2)

ص: 8

امّا اینکه این کار چگونه باید انجام شود، چه کسانی باید شروع و اقدام نمایند، محل این مرکز کجا باید باشد و برنامه کار چگونه باید تنظیم شود، مطالب مهمّی است که در این رساله جای بررسی آنها نیست.

اجمالاً باید همه در این مطلبی که پیشنهاد می کنم و از مسائل بسیار حیاتی عالم اسلام است، فکر کنند و طرح بدهند و کوشش نمایند که هرچه زودتر - به نحوی که عقلا و دوراندیشان و مخلصان شیعه و اهل سنّت آن را تصویب نمایند - جامه عمل بپوشد و بحث در این موضوع، موجب اختلاف تازه یا تشدید آن نگردد:

(وَمَا النَّصْرُ إِلاّ مِنْ عِنْدِ اللّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ)؛(1)

«پیروزی تنها از جانب خداوند حکیم است».

این مسلمانان هستند که با نیروی اتّحاد، هم اکنون با مسلمانان اریتره، فلسطین، فیلیپین، بلغارستان، یوگسلاوی، سومالی، برمه، چین(2) و نقاط دیگر همدردی کرده و در مجامع رسمی بین المللی، یکدیگر را تأیید و پشتیبانی می نمایند.

بحمدالله، هر روز زمینه برای مستحکم تر شدن وحدت اسلامی که اساس و پایه وحدت آزاد و انسانی - جهانی است، فراهم تر می شود

ص: 9

و روزبه روز جنبش طرد برنامه ها و نظامات غیراسلامی و مطالبه برقراری نظام اسلامی در مسلمانان قوی تر می گردد.

صدها میلیون مسلمان، در آفریقا و آسیا، استعمار را از سرزمین های خود بیرون رانده اند، و این ملت مصر است که با بیرون کردن بیش از بیست هزار کارشناس و افراد روسی، خود را از خطر سلطه کمونیسم نجات داده و بازگشت خود را به نظام اسلامی رقم زده است.

و این ملّت پاکستان است که حکومت غرب پرست را ساقط می کند و تعطیلی یکشنبه را لغو و به جای آن تعطیلی جمعه را رسمی می نماید و اجرای کامل نظامات اسلامی را عنوان می نماید.

و حتی این ملّت ترکیه و دانشجویان مسلمان آن هستند که پس از پنجاه سال اختناق رژیم تحمیلی و ضدّاسلامی و استعمارگر، به پا خاسته و شعایر اسلام را احیا می کنند و به سوی اسلام می روند و بازگرداندن مسجد ایاصوفیه را به اسلام و اخراج رهبر اخلال گر دولت ملّیون مسیحی را از اسلامبول مطالبه می نمایند.

خلاصه تقریباً در همه جا، چه در کشورهای به اصطلاح آزادشده اسلامی؛ مثل پاکستان، بنگلادش، مصر و اندونزی و چه در کشورهای آزادنشده، جنبش اسلام خواهی و مطالبه عمل به احکام اسلام و شعار «سرزمین های اسلام، برای اسلام و مسلمانان»(1) کم وبیش دیده می شود.

ص: 10

بر مسلمانان لازم است که از فرصت استفاده کرده و به وحدت اسلامی تمسّک جویند تا رسالت جهانی اسلام را به جهانیان برسانند و ناتوانی و ضعفی را که در اثر اختلافات و بدگمانی ها و جهل به حقایق دین، و خیانت ها و تحریکات و تلقینات سوء و اضلال استعمار، پیکر جامعه مسلمان را رنجور و نحیف ساخته با اتّحاد و اتفاق و حسن ظنّ و حمل به صحّت و گذشت و اصلاح ذات البین و رعایت حقوق اخوت، برطرف سازند و مسائل و مباحث سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و اعتقادی را فقط وفقط به منظور تحقیق و کاوش و ظاهر شدن اندیشه های اصیل اسلامی و کمک به پیشرفت و ترقّی نسل معاصر، طرح و در چهارچوب تعالیم جامع اسلامی بررسی نمایند و در این باب جاه طلبی و شهرت خواهی و عناد و لجاج و خودرأیی را کنار گذاشته و از مکتب های بیگانگان و مزدوران استعمار الهام نگیرند و از مطرح کردن مسائلی که فعلاً طرح آن لزومی ندارد - غفلت جامعه از بررسی آن، زیانی به جایی نمی زند - و چه بسا موجب اختلاف و جدایی و جدال گردد، خودداری نمایند و بی سبب دودستگی و تفرّق ایجاد نکنند و به اسم تحقیق و روشن کردن افکار، جامعه ای را که باید به جبران عقب ماندگی های خود بپردازد و در رشته هایی از صنعت و علوم تجربی که از دیگران عقب مانده، هرچه زودتر و سریع تر پیش برود، از کار و تلاش باز ندارند.

ص: 11

امیرالمؤمنین(علیه السلام) را درنظر گرفته تا مانند «اتّبَاعُ کُلِّ ناعِق(1)؛ از هر صدایی پیروی کردن» نشوند و مفاهیم و الفاظ و اصطلاحات و برنامه های اسلام را از راه هایی که صحّت آن تضمین و به گواهی رهبر اسلام رسیده، فراگیرند.

پاره ای هم با تأویلات و تفسیرهای نادرستی در پیرامون مسائلی مانند عصمت، طهارت، شفاعت، ولایت، وصایت و امامت می خواهند خود را روشن فکر جلوه دهند، تا تنی چند از افراد خام و روشن فکرزده را به دور خود جمع کرده، در مقاصد جاه طلبانه خود از آنها استفاده نمایند.

راجع به ولایت تکوینی و تشریعی نیز باب بحث و انکار را باز کرده، و خوشبختانه یا متأسفانه، بیشتر آنان که در انکار آن مبالغه دارند، معنای صحیح آن را درک نکرده و ندانسته و متعصّبانه و از راه لجاج و عناد انکار می کنند، چنان که بسیاری از معترضان و مخالفان آنها نیز از ناحیه علم و آگاهی هم طراز آنها هستند.

ازاین جهت بسا می شود که سلب و ایجاب طرفین وارد بر دو موضوع شده و آنچه یک نفر اثبات و از آن دفاع می نماید، غیر آن چیزی است که دیگری انکار و ردّ کرده است و مفهوم ولایت تکوینی و ولایت تشریعی نزد کسی که آن را ردّ می کند، مفهومی است که اثبات کننده ولایت تکوینی و تشریعی هم آن را ردّ می نمایند و در نظر اثبات کننده نیز مفهومی است که ردّکننده هم آن را اثبات می کند و اگر طرفین بفهمند نفی و اثبات آنها در دو مورد است و به هم ارتباط ندارد، می فهمند که نزاع آنها لفظی بوده و ناآگاهی و ترک تحقیق باعث آن شده است.

ص: 14

پاسخ هایی پیرامون این دو جمله داده شده است؛ ولی به نظر می رسد به طور کافی روشن کننده این مطلب نیست و محلّ بحث را تعیین نمی کنند و موارد لفظی بودن این بحث و موارد حقیقی بودن آن را آشکار نکرده اند.

البته پاره ای هستند که عامدانه و مغرضانه و مأمورانه، راه خلاف را می پویند و حتی ادعیه ای مثل دعای «جوشن کبیر» که تمامش ذکر خدا و اسماء الحسنی و توحید است و کتاب هایی مثل الغدیر را خرافات می گویند و ولایت تکوینی و تشریعی را به هر معنایی انکار می کنند، حتی از ابن تیمیه ها و ابن قیّم ها و ابن حطان ها و نواصب دیگر هم در دشمنی با اهل بیت(صلی الله علیه و آله) پیش افتاده اند؛ ولی بیشتر کسانی که در میدان این مجادلات کشیده شده اند، فریفته الفاظ گردید ه اند که اگر بفهمند منکران مأمور و مزدور چه قصدی داشته و چه حقایق مقدّس و ثابتی را انکار می کنند، از آنها بیزاری می جویند.

قسمتی از این کتاب به طور اختصار، توضیحی است راجع به این دو موضوع (ولایت تکوینی و ولایت تشریعی) که در دو بخش تنظیم شده؛ در بخش اوّل که به منزله مقدمه است، بعضی از مطالب بسیار مهم و اصولی تذکّر داده شده که در درک حقیقت این بحث و اطراف و جوانب آن مفید بوده و دانستن آن، با قطع نظر از این بحث نیز کمال لزوم را دارد. و در بخش دوم - ان شاء الله تعالی- توضیحات

ص: 15

و تحقیقات پیرامون ولایت تکوینی و ولایت تشریعی به عرض پژوهشگران و جویندگان حقایق می رسد.

امید است برای روشن شدن اذهان و حفظ وحدت کلمه مسلمین و جلوگیری از تفرقه، مؤثّر باشد.

«إِنْ أَرَدْتُ إِلاَّ الاِصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَما تَوْفِیقِی إِلاّ بِاللّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ أُنِیبُ»؛(1)

«من جز اصلاح - تا آنجا که توانایی دارم - نمی خواهم. و توفیق من جز به خدا نیست؛ بر او توکّل کردم و به سوی او بازمی گردم».

ص: 16

ص: 18

پیش از ورود در اصل بحث، بررسی چند موضوع مهم لازم است؛ زیرا این بررسی، هم در روشن شدن حقیقت و اطراف و جوانب این بحث مؤثّر است و هم مستقلاً شامل چند رشته از مسائل بزرگ و اساسی اعتقادی و فکری است که در متن معارف توحیدی و اسلامی قرار دارد:

سقوط کرده و پرندگان (در وسط هوا) او را می ربایند و یا تندباد او را به جای دوردستی پرتاب می کند».

در مسئله ولایت تکوینی و تشریعی و مقامات و فضایل انبیا و اولیا باید کمال توجّه را به این دو موضوع داشت، تا توحید با تمام شُعب و اقسامی که دارد، صددرصد محفوظ باشد و به حریم آن تجاوزی نشده و از خلوص آن، چیزی کم وکاست نگردد، و مخلوق در مرتبه خالق و ممکن در مرتبه واجب شناخته نشود، و شرک و غلوّی پیش نیاید و از افراط در عقیده به شئون انبیا و اولیا و نبوّت و ولایت که فکر و عمل شخص را به شرک و غلوّ گرایش می دهد، جلوگیری شود.

از سوی دیگر، از تفریط نیز باید پرهیز کرد و به نام گریز از شرک یا غلوّ، نباید فضایل و مقامات و مناصب و شئونی را که انبیا و ائمه(صلی الله علیه و آله) دارند، انکار نمود و به «ولایت» - که خود نیز شعبه ای از «توحید» است - حمله کرد و کمالات و مقامات انسان های نمونه و برتر را - که باید از آنها کسب معارف توحیدی کرد، و کشتی نجات بشریت هستند - منکر شد.

بدیهی است مطلوب، دقیق و حسّاس است و در این میان، شناخت صراط مستقیم کمال لزوم را دارد، و در بعضی از موارد و دقایق آن، فقط علمای متفطّن و متبحّر و زحمت کشیده در قرآن و احادیث اهل بیت(علیهم السلام) می توانند اظهارنظر نمایند، و راه میانه و منزّه و پاک را از افراط و تفریط

ص: 20

مشخص سازند و به دیگران هم نشان دهند، که متأسفانه هم افراط و هم تفریط، بسیاری را گمراه کرده است و بعضی مسائلی را غلوّ پنداشته اند که اعتقاد به آنها در حقّ انبیا و ائمه(علیهم السلام) نه فقط غلوّ نیست؛ بلکه در حقّ دیگران هم جواز و امکان آن مسلّم است و از سوی دیگر، برخی هم به اندازه ای بی پروایی و بی احتیاطی کرد ه اند که گرفتار تعطیل و تشبیه و شرک و حلول و اتّحاد و تاریکی ها و گمراهی های گوناگون گردید ه اند.

(وَمَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُور)؛(1)

«و کسی که خدا نوری برای او قرار نداده، نوری برای او نیست».

أَعاذَنَا اللهُ مِنَ الشِّرْکِ وَالْغُلُوِّ وَالْاِلْحادِ وَالتَّشْبِیهِ وَالتَّعْطِیلِ، وَمِنَ التَّقْصِیرِ فِی مَعْرِفَةِ أَوْلِیآئِهِ وَمَناصِبِهِمْ وَمَقاماتِهِمْ.

دوم اینکه: امر خلق، رزق، اماته، احیا، شفای بیماران، برقراری نظامات و تدبیر کائنات، به حجج الهی(علیهم السلام) یا به غیر ایشان واگذار شده باشد که فاعل بالاستقلال در این امور باشند و خدا از تدبیر امور و افعال کناره گیری کرده و عالم را به غیر خود سپرده باشد.(1)

واضح است که تفویض به این دو معنا، خلاف براهین عقلی و ادلّه شرعی است.

@@امّا از نظر عقلی:

ازاین رو که استقلال غیرخدا در افعال و تدبیر امور کائنات، هرچند به اقدارِ خدا باشد و حادث بوده و ازلی نباشد، منافی با ذاتِ ممکن است که بی استقلال و عینِ وابستگی و تعلق و ارتباط به واجب الوجود است؛ خواه مجعول بالذات، ماهیات باشند یا حقایق وجودیه، و فرض وجودی غیر از خدا که به نحو استقلال و استبداد، منشأ جعل و خلق و مبدأ وجود باشد، مستلزم خُلف و خروج آن از امکان به وجوب، و از ارتباط به استبداد و از تعلق به استقلال است و این، علاوه براینکه محال است، عین شرک است.

خلاصه، مستقل و فاعل بالاستقلال شناختن غیرخدا - حتی در افعال شخصی - شرک است؛ زیرا فاعل بالاستقلال و وجود مستقل

ص: 22

مطلق، منحصر به خداست و فرض استقلال برای غیرخدا، اگرچه در حیثیتی از حیثیّات باشد، فرض محال و شرک است، هرچند آن استقلال به جعل الهی باشد، خواه به جعل تألیفی و ترکیبی باشد و خواه به جعل بسیط. بدیهی است که امور مستحیله متعلق هیچ گونه جعل واقع نخواهد شد.

و امّا ازنظر شرع:

پس کافی است در ردّ آن، آیه شریفه:

(وَقالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُوا بِما قالُوا بَلْ یَداهُ مَبْسُوطَتانِ)؛(1)

«یهود گفتند: دست خدا (با زنجیر) بسته است، دستهایشان بسته باد! به خاطر این سخن از رحمت الهی دور شوند. بلکه هر دو دست (قدرت او) گشاده است».

و نیز آیه کریمه:

«کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ»؛(2)

«همه کسانی که در روی آن (زمین) هستند فانی می شوند».

و آیات زیادی که راجع به امر رزق و خلق، کشف ضرّ، وجوب توکّل به خدا و غیر اینها وجود دارد.

ص: 23

و نیز روایات بسیاری مثل حدیث معروف:

«لا جَبْرَ ولا تَفْوِیضَ وَلکِنْ أَمْرٌ بَیْنَ أَمْرَیْنِ»؛(1)

«نه جبر است و نه تفویض؛ بلکه امری است میان این دو».

و حدیثی از امام رضا(علیه السلام):

«مَنْ زَعَمَ أَنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ یَفْعَلُ أَفْعالَنا، ثُمَّ یُعَذِّبُنا عَلَیْها، فَقَدْ قالَ بِالْجَبْرِ. وَمَنْ زَعَمَ أَنَّ اللهَ فَوَّضَ أَمْرَ الْخَلْقِ وَالرِّزْقِ إِلی حُجَجِهِ، فَقَدْ قالَ بِالتَّفْوِیضِ. وَالْقآئِلُ بِالْجَبْرِ کافِرٌ، وَالْقآئِلُ بِالتَّفْوِیضِ مُشْرِکٌ»؛(2)

«هرکس گمان کند خداوند عزوجل کارهای ما را انجام می دهد، سپس ما را برانجام کارهای (ناشایست)، عذاب می کند قائل به جبر شده است؛ و هرکس گمان کند که امر آفرینش و روزی به حجت های خداوند واگذار شده است، به سمت تفویض رفته است؛ درحالی که قائل به جبر کافر است و قائل به تفویض مشرک است».

ص: 24

و در جای دیگر می فرماید:

«تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا»؛(1)

«فرستادگان ما جان او را می گیرند».

و نیز:

«الَّذِینَ تَتَوَفّیهُمُ الْمَلآئِکَةُ»(2)

«همان ها که فرشتگان (مرگ) روحشان را می گیرند».

بنابراین، اطلاق بعضی از اسماء الحسنی، مثل «الرازق»، «الممیت»، «المحیی»، «الفالق» و «الخالق» به غیرخدا به طوراطلاق، خواه آن غیر، ملائکه باشد یا غیرملائکه جایز نیست، و جواز و عدم جواز آن برحسب موارد، و برحسب اسماء الله ملاحظه می شود. لذا و بر اساس همین جهت که بیان شد، می بینیم به کسی که زمین موات را احیا می کند، «محیی» می گویند و شائبه و توهم شرک در آن نیست؛ زیرا قرینه است که معنایی که از اسم «المحیی» در هنگام اطلاق آن بر خدا اراده می شود از آن اراده نشده، بلکه مَجاز است؛ زیرا به لحاظ اینکه او اسباب و معدات زنده شدن زمین را برای روییدن نبات در آن، فراهم می سازد، به او مُحیی می گویند. چنان که به زمین هم، به لحاظ آنکه در

ص: 26

آن اشیای زنده روییده می شود، «محیات» می گویند،(1) امّا زنده ساختن زمین و رویاندنِ نبات، فعل خداست.

باری، غرض این است که در امثال این موارد، قراین در کار است و هیچ شائبه و توهم شرکی در بین نیست، و اگر به احیاکننده زمین مُحیی بگویند و عمل احیا را به او نسبت دهند، با احیای ارضی که در آیات:

«اعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ یُحْیِ الأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها»؛(2)

«بدانید خداوند زمین را بعد از مرگ آن زنده می کند».

و نیز:

«وَآیَةٌ لَهُمُ الأَرْضُ الْمَیْتَةُ أَحْیَیْناها»؛(3)

«زمین مرده برای آنها آیتی است، ما آن را زنده کردیم».

به خدا نسبت داده شده، اشتباه نمی شود. و تفاوت مفهوم این دو اطلاق را، هرکس اندک ذوق و معرفتی داشته باشد، به وضوح درک می کند.

ص: 27

نکته دیگری که گاه مانع از جواز اطلاق بعضی از اسماء الحسنی، بر صاحب قدرت ارتباطی و اذنی و غیرمستقل است، این است که برخی از این اسماء، عندالاطلاق، دلالت بر استمرار تلبّس ذات به آن دارد، مثل «الفیّاض»، «المحیی»، «الممیت» و «الرّزاق»، درحالی که ظهور قدرت اذنی، چون برحسب مصالح و حکمت های خاصّه است، موارد آن بسیار نادر، بلکه در برابر ظهور قدرت استقلالی و ذاتی حقّ «اندر من النادر» است و پیوسته و لایزال نیست و این مقدار، مجوّز صحّت اطلاق این اسما به طورمطلق نمی شود. به علاوه، از اطلاق این اسماء بر خدا چیزی فهمیده می شود که از اطلاق آن بر غیرخدا فهمیده نمی شود. مثلاً اگر فرض کردیم اطلاق «الشافی» بر طبیب، دوا، دعاکننده و کسی که به اذن خدا می تواند بیماران را شفا دهد، مانند عیسی(علیه السلام) جایز باشد، از این اطلاق آن معنایی که هنگام اطلاق آن بر خداوند متعال اراده می شود، اراده نمی گردد. خدا شافی مطلق و بالذّات و شافی بالاستقلال است و پزشک و دارو و تشخیص پزشک و اثر دارو و دعا و استجابت و اذن در شفا همه وهمه اسبابی هستند که «او» فراهم ساخته است و آنجا هم که دوا اثر می کند، و پزشک بیماری را معالجه می کند و دعا مستجاب می شود، و عیسی(علیه السلام) کور مادرزاد را شفا می دهد، شافی اوست، امّا تشخیص پزشک و تأثیر دارو و دعا و فعل عیسی(علیه السلام) هریک، از اسباب عادی یا غیرعادی شِفا می باشند که تشخیص پزشک به توفیق و هدایت

ص: 28

خدا و تأثیر دارو به جعل خدا و اثر دعا - که سبب غیرطبیعی است - به استجابت آن از جانب خدا و فعل عیسی(علیه السلام) هم - که سبب غیرعادی است - به اذن خدا می باشد.

بنابراین، اگر هم کسی این اشیا را شافی خواند، مفهومش با مفهوم «الشافی» که به خداوند اطلاق می شود، از زمین تا آسمان و از ممکن تا واجب تفاوت داشته و با یکدیگر اشتباه نمی شوند. آن شفا، اثر عالم غیب و غیبِ این عالم است و این شفا، اثر اسباب طبیعی یا عادی است که این اسباب نیز مثل خود شفا، آیه و نشانه و اثر عالم غیب است؛

«قُلْ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ اللّهِ»؛(1)

«بگو: همه اینها از ناحیه خداست».

و درک تفاوت و مغایرت مفهوم «الشافی» اگر بر غیرخدا اطلاق شود، خصوصاً اگر اطلاق کننده، موحّد و خداشناس باشد، با مفهوم آن وقتی بر خدا اطلاق می شود، مثل درک مفهوم «المحیی» است که گفتیم هر صاحب ذوق آن را درک می نماید.

کائنات را به اذن خدا، انسان کاملی مانند نبیّ و ولیّ وقت عهده دار باشد، نه به نحو استقلال که اشکالات عقلی لازم بیاید و محاذیر عقیده یهود که می گویند:

«یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ»؛(1)

«دست خدا (با زنجیر) بسته است».

پیش بیاید، بلکه به این نحو که فرد مذکور جزء جنود حقّ و مظهر مرتبه:

«کُلَّ یَوْم هُوَ فِی شَأْن»؛(2)

«او هر روز در شأن و کاری است».

باشد و اداره امور کائنات توسط او، ظهور مدیریت مستقل ازلی و غیرمنقطع دائمی الهی باشد، و چنان که این منصب به طورجزئی برای ملائکه ثابت است و هرکدام از آنان - باذن الله تعالی - در پُستی انجام وظیفه و مأموریت می کنند و آیات قرآن مجید، مثل:

»َفالْمُدَبِّراتِ أَمْراً»؛(3)

«و آنها که امور را تدبیر می کنند».

(فَالْمُقَسِّماتِ أَمْراً)؛ (4)

«و قسم به فرشتگان که کارها را تقسیم می کنند».

ص: 30

و احادیث بر آن دلالت دارند، مانعی ندارد که به طورکلّی - امّا به همان نحو که برای ملائکه ثابت است - برای فردی از افراد بشر، که اکمل خلایق باشد، ثابت باشد.

این احتمال - اگرچه شرک نبوده و اعتقاد به آن کفر و خلاف ضرورت نیست، و چه بسا که بعضی از اخبار ضعیف هم دلیل آن شمرده شود - ثابت نیست، و دلیل محکمی از قرآن کریم و احادیث صحیح و معتبر، بر اینکه سازمان کائنات به طورکلی به نبیّ یا ولیّ واگذار شده، و نبیّ یا ولیّ، عامل مطلق مشیّة الله و ارادة الله است وجود ندارد؛ هرچند ممکن است بعضی از اطلاقات را عدّه ای دلیل بگیرند، امّا آنچه به نظر حقیر رسیده و فعلاً در نظر است، این اطلاقات برای اثبات این مطلب کافی نیست. علاوه برآنکه ظواهر آیات زیادی دلالت دارند که بسیاری از افعال را خداوند متعال بلاواسطه انجام می دهد:

(إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیْئاً أَن یَقُولَ لَهُ کُن فَیَکُونُ)؛(1)

«فرمان او چنین است که هرگاه چیزی را اراده کند، تنها به آن می گوید: موجود باش، آن نیز بی درنگ موجود می شود».

ص: 31

و اگر هم قابل حمل بر فعل به واسطه بدانیم، یا حمل بر مجرّد صدور فعل از او بنماییم - خواه باواسطه باشد یا بدون واسطه - باتوجّه به اینکه موارد بسیاری در قرآن و حدیث است که با عدم قرینه، اطلاق و استناد فعل به خدا داده شده است و ظاهر در فعل بدون واسطه است، این همه ظواهر را نمی توان توجیه و برخلاف ظاهر حمل کرد. درهرصورت این ادّعا دلیل محکمی ندارد، و قولِ به آن قول به غیرعلم است.

اگر گفته شود: به ملاحظه بعضی از احادیث، مثل:

«[نَزِّلُونا عَنِ الرُّبُوبِیَّةِ] وَقُولُوا فِی فَضْلِنا ما شِئْتُمْ»؛(1)

«ما را از مرتبه ربوبیت و خدایی پایین آورید، سپس هرچه می خواهید در فضل ما بگویید».

این مقام و منصب برای آن بزرگواران ثابت است.

جواب این است که:

اوّلا: اعتبار این حدیث محقّق نیست و ضعیف است.

ثانیاً: این حدیث دلالت ندارد بر اینکه مناصب و افعالی را که شک در تلبّس و صدور آن از آنان داریم، بر ایشان ثابت کنیم و محقّق الوقوع بگیریم، مثلاً معجزه ای را که شک در صدور آن داریم، جهت وجود

ص: 32

این خبر، صادر بدانیم یا هر بخشش و اعطا و هر صدقه و هر فعل مستحب را به آنها نسبت دهیم، بلکه فقط در این موارد، نفی امکان این منصب یا نفی صدور معجزه کذایی از آنها جایز نیست، امّا مسئله این است که امکان، غیر از وقوع است.

ثالثاً: نفی این منصب از نبیّ و امام، دلیل بر عدم کمال نفس قدسی آنها، و عدم صلاحیّت و شایستگی نفسانی آنها برای این منصب نیست؛ زیرا ممکن است به رعایت مصالحی که خدا داناتر است، یا موانعی این منصب برای آنها نباشد، تا مردم غرق در توجّه به واسطه نشده و از ذی الواسطه غافل نگردند و قبل از واسطه و با واسطه و بعد از واسطه و بدون واسطه، خدا را دیده و به او توجّه کنند و او را قاضی الحاجات و کافی المهمات و مجیب الدعوات و اقرب من حبل الورید، بدانند.

رابعاً: چنان که قبلا گفتیم، توجیه و حملِ تمام ظواهر قرآن که دلالت بر این دارند که صدور بسیاری از افعال از خداوند متعال بدون واسطه است، عرفی نیست و دلالت فی الجمله آنها بر صدور افعالی از خدا بدون واسطه قابل انکار نیست، بنابراین با اتکا به مدارکی مانند:

«قُولُوا فی فَضْلِنا ما شِئْتُمْ»؛(1)

«هرچه می خواهید در فضل ما بگویید».

نمی توان دست از این ظاهر برداشت.

ص: 33

باشد؟ بلکه ممکن است مأموریت و منصب باشد و بعضی از افراد بشر نیز مانند آنها مناصب غیبی داشته باشند. مانند بنده ای که در سوره کهف، شرح ملاقات حضرت موسی(علیه السلام) با او مذکور است، و مأموریت های غیبی و باطنی و غیرعادی انجام می دهد.(1) و مؤید اینکه این مناصب خاصیت ذات ملائکه نیست، این است که هرکدام از ملائکه، قائم به منصبی و مختص به مأموریتی هستند؛(2) درحالی که اگر خاصیت ذات آنها بود، باید همه دارای تمام این مناصب باشند، و قول به اینکه هر فردی از ملائکه خاصیت ذاتی جداگانه ای دارد که اقتضای مقام خاصی را دارد، مستلزم قول به این است که ملائکه انواع مختلف هستند و چه انواع مختلف باشند و چه نباشند، این جهت که مداخله آنها در امور کائنات، خاصیت ذات آنها باشد، آن هم نه خاصیت مشترک بین آنها و انسان، مردود است.

ثانیاً: اگر از خواص ذات آنها باشد، خاصیت مشترک بین آنها و بشر است؛ زیرا چنان که گفته شد بعضی از افراد بشر نیز از این گونه مناصب سرّی و مخفی و غیرعادی دارند. اگر گفته شود: پس چرا تمام افراد بشر این مداخله را ندارند؟ ممکن است جواب داده شود که اصل این خاصیت، در بشر هست ولی ممکن است ظهور آن شرایطی داشته

ص: 35

باشد، یا موانعی از ظهور آن منع کنند، یا عللی اصل آن را فاسد و باطل نمایند.

ثالثاً: جماعتی از حکما و فلاسفه - چنان که خواهیم گفت - خرق عادت و قدرت بر تصرّف در اکوان را لازم ذات نبیّ و ولیّ می دانند، و حداقل این رأی، این است که قدرت بر تصرّف، از لوازم ذوات و نفوس کامله است، خواه مَلَک باشد، خواه بشر.

رابعاً: اگر بگوییم: قدرت غیرعادی بر تصرّف در اکوان و اطاعت و فرمان بری مخلوقات، از بشر، ذاتی او نیست، از کجا بگوییم حصول این قدرت یا اطاعت، و فرمان بری کائنات از بشر، منافی با ذات اوست،(1) چنان که در عوارض دیگر نیز همین طور می توان گفت. مثلا سهو و نسیان برای بشر امکان دارد، امّا ضروری نیست و چنان نیست که بشر «واجب السهو و النسیان» باشد، چنان که مراتب و موارد سهو و نسیان و همچنین تذکّر و توجّه، به حسب همه افراد امکان دارد، ولی این مراتب برای همه واجب نبوده و اتفاق نمی افتد. و با چنین تحقیقی، می توان بین قولی که قائل به سهو نفوس کامله است، که مراد او امکان ذاتی سهو آنها باشد - هرچند خلاف ظاهر کلام او و استدلال اوست - و بین قولی که قائل به عدم جواز سهو است، به اینکه مراد او

ص: 36

نفی امکان وقوعی آن است، وفق و سازگاری داد؛ و این نظر در ملائکه هم جاری است.

بنابراین، هیچ مانعی ندارد که انبیا و اولیا، تحت رعایت های خاصی این مناصب را داشته باشند، و مثلاً از سهو و نسیان مصون باشند و غلوی در این فرض نمی شود و احتمال غلو ناشی از عدم تحقیق و بررسی موضوع است.

امیرالمؤمنین(علیه السلام) راجع به پیغمبر اعظم (صلی الله علیه و آله )در خطبه قاصعه می فرماید:

«وَلَقَدْ قَرَنَ اللهُ بِهِ مِنْ لَدُنْ أَنْ کَانَ فَطِیماً أَعْظَمَ مَلَک مِنْ مَلآئِکَتِهِ یَسْلُکُ بِهِ طَرِیقَ الْمَکارِمِ وَمَحاسِنَ أَخْلاقِ الْعالَمِ لَیْلَهُ وَنَهارَهُ»؛(1)

«خداوند بزرگ ترین فرشته از فرشتگانش را از وقتی که (پیغمبر صلی الله علیه وآله )از شیر گرفته شده بود همنشین آن حضرت گردانید که او را در شب و روز به راه بزرگواری ها و خوی های نیکو سیر دهد».

و اینکه یک نفر تحت نظر خاص تربیت و رعایت الهی یا جنود غیبی حقّ باشد و دیگری نباشد، امر نادری نیست و :

(اللّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ)؛(2)

«خداوند آگاه تر است که رسالت خویش را کجا قراردهد».

ص: 37

مثلا یک نفر صدقه می دهد، یا صله رحم می کند، یا دعا می نماید، بلا از او دفع می گردد، و جنود غیبی الهی از او نگهداری می نمایند و به او کمک می دهند. یا یک نفر صدقه نداده و قطع رحم کرده است، عمرش کوتاه گردیده و ملائکه ای که از او محافظت می نمایند، او را ترک می کنند. اینها غلوّ نیست بلکه مسائلی است که در نظام تدبیر امور کائنات - که قائم به آن خداوند قیوم است - وارد و از اسرار قضاوقدر الهی است.

خامساً: ممکن است گفته شود، ریشه تمام کمالاتی که برای موجود ممکن، متصور و معقول باشد، در تمام انسان ها نهفته است، و مراتب ظهور آن به حسب وجود اسباب و شرایط و عدم آنها و همچنین وجود یا عدم موانع، مختلف و متکثّر است و شدت و ضعف دارد،و اختلاف مراتب به قدری است که بعضی از مراتب عالی آن مافوق مرتبه انسان جلوه می کند، چون اُنس اغلب با مراتب مادون است. مثلاً استعداد تعلّم غیوب، به وحی و الهام الهی و حتی ازطریق خواب و تفرّسات، نیرویش در وجود بشر هست، هرچند بالذات عالم به غیب نیست؛ لذا می بینیم بسیاری حتی با خواب، از امور غیبی و آینده مطلّع می شوند؛ حال اگر افرادی باشند که تحت رعایت و عنایت الهی، و در اثر ریاضات و عبادات و خلوص نیت و کمال معرفت با الهامات و عنایت هایی از غیب مطّلع باشند، جایز است و غلو نیست و فوق

ص: 38

مرتبه بشری نمی باشد، اگرچه خارق عادت است؛ آنچه فوق مرتبه بشر است، علم غیب ذاتی است.

سادساً: برحسب روایات معتبر، انوار و ارواح رسول اکرم و ائمه - صلوات الله علیهم اجمعین - در عوالم قبل از این عالم، همیشه مشمول عنایت های الهی، و دارای کیفیات خاص و خصوصیات ممتاز و واجد شئون و مراتب و مقامات عالی بود ه اند که احدی آن مراتب و مقامات را نیافته است و سوابق آفرینش و سیر آنها در عوالم مختلف و ظهور انوارشان، حاکی از کمالات وجودی ایشان است و هرچند سرّ اختصاص آنها را به این عنایت ها - کما هو حقّه - درک نکنیم، ولی اختصاص آنها به مقامات و درجات و کمالات و مناصب رفیع و علوم غیبی و قدرت تصرّف در کائنات و اطاعت و فرمان بری مخلوقات از آنها، امری مسلّم و واقع شده است و محل استبعاد نیست. درحالی که ما در عصر خود دیده ایم، برخی از اهل عبادت و تقوا را که با خواندن قرآن و دعا و کشیدن دست بر محل درد، درد را آرام می کردند، از ذوات مقدّس محمّد و آل محمّد(صلی الله علیه وآله) که نخبه کائنات و علّت غایی مخلوقات می باشند و مراتب و مقاماتی که خدا به آنها اعطا کرده است، استبعاد ندارد و درعین حال با آیه:

(قُل إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحی إِلَیَّ)؛(1)

ص: 39

«بگو: من فقط بشری هستم مثل شما (امتیازم این است که) به مَن وحی می شود».

منافات ندارد و لازمه این کمالات «بشر برتر» بودن است، نه برتر از بشر بودن و غیربشر بودن، تا غلوّ محسوب شود.

و آخرین نکته ای که در این قسمت متذکّر می شویم این است که اعتقاد به اینکه نبیّ و ولیّ پاره ای از خصائص ملائکه را دارند، غلو نیست؛(1) زیرا پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله )و ائمه (علیه السلام )از ملائکه افضل هستند و بلکه سایر انبیا نیز از ملائکه افضلند. چنان که خواجه نصیر طوسی در تجریدالاعتقاد گفته است: «وَ هُوَ أفضلُ مِنَ المَلائِکَةِ وَ کَذا غَیرُه من الأنبِیاءِ أفضَلُ من المَلائِکَةِ لِوُجُودِ الْمُضآدِّ لِلقُوَّةِ العقلیة وَ قَهرِهِ عَلَی الإنقِیادِ عَلَیها».(2)

بلی، چون بشر بودن انبیا و ائمه( علیهم السلام )از ضروریات است، انکار بشر بودن ایشان چون انکار ضروری دین است، کفر می باشد و امّا غلوی که در کتب فقه و کلام از آن بحث شده و قائل به آن کافر و نجس

ص: 40

شمرده شده این است که پیغمبر اکرم و ائمه طاهرین (علیهم السلام) را خدا و معبود بداند، یا ایشان را در الوهیت و ربوبیت و خالقیت و رازقیت شریک خدا بداند یا اینکه بگوید خدا در ایشان حلول کرده یا متّحد شده است یا اینکه بدون تعلیم خدا و افاضه او عالم به غیوب هستند، یا آنکه برای ائمه (علیهم السلام) نیز مقام پیغمبری و نبوّت قائل باشد، یا اینکه معتقد باشد که با ولایت و محبّت خاندان رسالت، حاجتی به عبادت و اطاعت، و پرهیز از معاصی نیست، و امثال این عقاید که یا شرک است و یا انکار ضروری که در هر دو صورت کفر است.

وفق بدهند، که هم نظر حکما را در چگونگی حصول کثیر از واحد و ربط حادث به قدیم حفظ نمایند، و هم این احادیث را قبول کرده باشند و بگویند: «خلقت اشیا، غیر از صادر اوّل یا عقل اوّل یا نور رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) - هر تعبیری که نمایند - بدون واسطه، محال و غیرمقدور است». و بگویند: «هر واسطه ای نیز در رساندن فیض به واسطه بعد از خود که معلول او هم می باشد - به ایجاب یا غیر ایجاب - مثل علّت اوّلی، مؤثر و مفیض است و افاضه فیض از ناحیه فیّاض حقیقی، بدون تأثیر و توسط این وسایط امکان پذیر نیست» و به عبارت دیگر، این وسایط را به ایجاب یا غیرایجاب، جزء علل فاعلی معلولات بگیرند، این معنا خلاف آیات و روایات زیادی است که دلالت دارند بر اینکه علّت فاعلی ایجاد کائنات و خالق مخلوقات، خداوند متعال است و هرکجا نیز وسایط و فواعلی - مانند ملائکه - به اذن او در بین آمده باشد، برحسب مصالحی است، و آن فاعلیت و واسطه بودن هم - برخلاف قول حکما در عقول عشره - ذاتی آن فواعل و وسایط نیست که در نتیجه صدور افعال و افاضه فیوض، منحصراً بالایجاب، و لزوماً از مجرای آنها صورت پذیر باشد و گذشته از این قول به فاعلیت ذاتی صوادر و وسایط در برابر فاعلیت ذاتی حقّ، شرک است خواه از فاعل تعبیر به عقل شود و یا به نور پیغمبر( صلی الله علیه وآله).

ص: 42

مضافاً بر اینکه همان طور که هر بنده می تواند بدون واسطه با خدا مرتبط شود و بگوید:

«وَ أَخْلُو بِهِ حَیْثُ شِئْتُ لِسِرِّی بِغَیْرِ شَفِیع فَیَقْضی لِی حاجَتِی»؛(1)

«و خلوت کنم با او هرجا بخواهم برای راز دلم».

خدا به طریق اولی می تواند فیض خود را درهرحال و هر مکان، بدون واسطه به او برساند. اضافه بر اینها، بین این نظر و روایات و احادیث، نمی توان سازگاری کامل داد؛ زیرا اگر صادر اوّل، نور جمیع حضرات معصومین(علیهم السلام) باشد، صادر دوم نور کیست؟ و اگر نور شخص پیغمبر(صلی الله علیه وآله)باشد، و سایر معصومین (علیهم السلام)به سلسله مراتب صادر باشند، به طورمستقیم با کلام حکما تطبیق نمی کند.

به هرحال، اگر مبانی حکما در این مورد به نحوی تقریر شود که اشکالی پیش نیاید، و شرک و ایجاب و محاذیر دیگر لازم نشود و برهان قاطع هم بر آن اقامه شود و دانستن این مباحث؛ یعنی چگونگی ربط حادث به قدیم و صدور کثیر از واحد هم لازم باشد و نظیر مباحثی که منتهی به بحث از ذات الهی می شود - که منهیٌّ عنه است - نباشد، بدیهی است که دراین صورت این سازگاری بین این نظر و احادیث بجا و معقول است.

ص: 43

ولی آنچه به طورمسلّم می توان گفت این است که ورود در این مباحث لزومی ندارد، خصوصاً که شناختن پیغمبر و امام در این اوج و حدّ واجب نیست و عرفان و معرفت مقامات آنان، با معرفت این مباحث ارتباطی ندارد. بلی، شکی نیست که صادر اکمل و اتمّ و اشرف، نور رسول خدا و ائمه طاهرین و حضرت زهرا(علیهم السلام) است و برحسب روایات زیادی صادر اوّل نیز انوار ایشان است، چنان که بنابر احادیث معتبر دیگر، خدا نور پیغمبر را از نور خود، و نور علی(علیه السلام) را از نور پیغمبر (صلی الله علیه وآله)آفریده،(1) که بدیهی است این معانی و تعبیرات، که اشاره به حقایق و مطالبی راجع به غیب این عالم و غیب وجود آن ذوات مقدّس است، منافاتی با عقاید توحیدی نداشته و اشکالی ندارد؛ زیرا همان طور که خدا این عالم ماده و ظاهر را از عناصر و بسائط می آفریند، باطن عالم و ارواح را نیز از انوار حضرات معصومین(علیهم السلام)، خلق فرماید و از آن عالم معنا به این عالم غیب مدد بدهد، چنان که از نور آفتاب و هوا و مواد زمین، به انسان و جنبندگان دیگر و نباتات مدد می بخشد، هرچند ما این روابط عینی را درک نکنیم و عاجز از فهم چگونگی آن باشیم، ولی اگر صادق مصدّق از آن خبر داد می پذیریم. امّا اینکه ایشان - که علّت غایی خلقت هستند - علّت فاعلی ایجاد سایر ممکنات، به ایجاب یا غیرایجاب باشند خواه

ص: 44

آنان را مستقل در ایجاد بشمارند و تأثیر آنها را در ایجاد ذاتی آنها بگویند یا غیرمستقل بگویند و منصب و مأموریت بدانند، این گونه عقاید یا شرک است و خلاف توحید افعالی، و یا خلاف مطلب چهارم از مطالب مذکور در این مقدمه است.

بلی، این مقدار جایز است که کسی بگوید، فیض وجود و رحمت و هدایت و سایر فیوض، از آنها و به واسطه آنها به مفاض می رسد و آنها با امر خدای تعالی و تقدیر او، فیوضش را به دیگران می رسانند و واسطه در ایصال اند، چنان که در مورد حضرت آدم(علیه السلام) قرآن تصریح دارد که خداوند به آدم اسماء را تعلیم فرمود و سپس به آدم امر فرمود که به ملائکه خبر دهد؛ و به عبارت دیگر گفته شود که ارادة الله و مشیة الله بر این تعلق گرفته است که فیض او از این مجاری به دیگران برسد، چنان که مشیة الله بر این جاری شده است که تکثیر ذریّه آدم و هر حیوان و جنبنده دیگر - مگر در بعضی از موارد نادر - به توالد و تناسل انجام بگیرد؛ هرچند بدون آن هم خدا قادر است، و ظاهراً این بیان هم بازگشت به همان بیانات گذشته دارد؛ اگر مقصود این باشد که آنان در ایجاد مخلوقات، منزلتی مثل منزلتی که خدا برای پدر و مادر در پیدایش فرزند قرار داده دارند، که به هیچ وجه علّت فاعلی شمرده نمی شود؛ بلکه نظیر اسباب معدّه می باشند، و صرف جریان مشیت خدا و تقدیر او در پیدایش مخلوقات به این نحو است،

ص: 45

شرک نبوده و مخالف توحید افعالی نمی شود، امّا چنان که در مطلب چهارم گفته شد دلیلی قاطع از قرآن و احادیث، بر این مطلب که مشیة الله - به طورکلی و مطلق - به این نحو قرار گرفته و بدون واسطه، ایجاد و خلق و امور و افعال دیگر، از خدا صادر نمی شود، نداریم بلکه ظواهر زیادی از آیات و احادیث، خلاف آن را ثابت می نماید.

امّا اگر مقصود این است که آنان اگرچه فاعل مستقل نمی باشند، ولی به اذن خدا و امر او، مأمور و مأذونند که فیض را به دیگران برسانند و رساندن فیض فعل آنهاست، هرچند مأمور خدا و عامل اجرای مشیت او باشند، چنان که در مورد تعلیم آدم به ملائکه،(1)رساندن فیض عالم به ملائکه، آن افعال فعل ملائکه است، هرچند مأمور و مجری مشیّت حقّ بودند. این معنا و منصب نیز به طورکلی و مطلق، برای احدی از بشر و ملائکه ثابت نیست، مع ذلک اگر کسی بعضی از اخبار را در این موارد، از حیث متن و دلالت، بی خدشه بداند و به آن معتقد شود، کفر و غلو نمی باشد و مطلب محالی نگفته است؛ هرچند محال نبودن و امکان، اعم از وقوع است، چنان که وقوع اخصّ از امکان است و اولی در این مورد سکوت و نفی نکردن و پرهیز از قول به غیرعلم است.

ص: 46

از نبیّ و ولیّ اعتراف می کند، بین نبیّ و ولیّ در این جهت، به این نحو فرق می گذارد که: خوارق نبیّ، مانند صعود به آسمان و نفوذ در اجسام و احیای موتی و سخن گفتن با ملائکه است، امّا از ولیّ، کمتر و محدودتر است، مثل تکثیر قلیل و خبر از غیب و امثال آن.(1) و با اینکه نسبت به اهل بیت(علیهم السلام) در کتاب «مقدمه» از حدود ادب خارج شده و تحت تأثیر سیاست امویان و تربیت اموی خود سخن رانده است، علم امام جعفر صادق(علیه السلام) را به غیوب تصدیق کرده است(2) و غرضش این است که دایره قدرت صاحب خارق عادت، به کمال نفس او ارتباط دارد و لذا چون در نظرش مطلق نبیّ از ولیّ، در کمال نفس، اکمل است، این گونه فرق گذارده است و الاّ باید بگوید، قدرت صاحب خارق به حسب اشخاص و نفوس آنها، و اطاعت تکوینی اشیا و عناصر از آنها مختلف است. ائمه(علیهم السلام)(3) و حضرت زهرا(علیه السلام)(4) هم محدَّث بودند و ملائکه با آنها حدیث می گفتند، چنان که با مریم عذرا(علیها السلام)سخن گفتند و قرآن می فرماید:

ص: 48

(وَإِذْ قالَتِ الْمَلآئِکَةُ یا مَرْیَمُ )؛(1)

«و (به یادآورید) هنگامی را که فرشتگانگفتند: ای مریم».

ظاهراً این نظر، باتوجه به مطلب پنجم از مطالبی که در این مقدمه بیان شد، خالی از اشکال عقلی باشد، یعنی به شرک و غلو برخوردی ندارد؛ زیرا اگر مقصود ایشان این باشد که این قدرت از خواصّ کمال نفس ولیّ و نبیّ است و کمال نفس مستقیماً افاضه و موهبت الهی است، این قدرت هم بالعرض موهبت الهی خواهد بود و مانعی ندارد که خدا چنین قدرتی را به عبدی از عباد خود اعطا کند.

و اگر مقصود این باشد که کمال نفس انبیا و اولیا، کسبی است و کمال نفس مقدّمه قدرت بر تصرف در اکوان است، و به عبارت دیگر، لازم و ملزوم یکدیگر هستند، باز هم در حدود همان مطلب پنجم، اشکالی پیدا نمی کند و نظیر این می شود که شخصی توسّط اکمال علم، بر اظهار صنایع کوچک و بزرگ قدرت پیدا کند و در هر دو صورت نبیّ و ولی فاعل بالاستقلال نمی باشند و جریان کار و تصرّف آنها، مانند تصرفات عادی ایشان، از مسیر تقدیر و قضاوقدر الهی خارج نیست و به آنچه در مطلب دوم و سوم، بطلان آن ثابت شد، ارتباط ندارد.

گروهی هم گفته اند که فعل خارق، چنان که حکما گفته اند، فعل نبیّ و ولیّ است، ولی قدرت بر اظهار آن، و اطاعت اکوان از نبیّ و ولیّ،

ص: 49

خاصه کمال ذات آنها نیست، هرچند نفس آنها در مرتبه کمال است. بلکه خدا به انبیا و اولیا در هر مورد که مصلحت بداند، این قدرت را اعطا می فرماید، یا به بعضی از آنها به طورمطلق این قدرت را می دهد، و اکوان را مطیع و فرمان بر آنها می سازد، تا هر تصرّفی را که مصلحت باشد، طبق آنچه در مطلب پنجم مرقوم شد، بنمایند.

گروهی هم از متکلمان و غیرایشان می گویند: خوارق فعل خداوند متعال است که برحسب مصلحت، به تقاضای نبیّ و ولیّ یا بدون درخواست آنها، برای اثبات صدق نبی، یا اظهار و تأیید مقام ولیّ یا مصالح دیگر، اظهار می شود. پس اگر از نبیّ در موقع تحدّی ظاهر شود، دلیل بر صدق نبوّت اوست و به منزله تصدیق قولی و صریح خداست.

صاحبان این نظر، آیاتی را که دلالت دارند بر اینکه خوارق فعل نبیّ است، به این نحو تفسیر می کنند که: چون آوردن و نشان دادن فعل خارق، یا توسط نبیّ و ولیّ و یا به خواست و اراده و دعای آنها انجام می شود، نسبت دادن آن به طور مجاز به نبیّ و ولیّ - که به سبب عرفی یا فاعل ظاهری آن است - جایز است؛ چنان که اگر کسی فعلی را به امر و فرمان دیگری انجام دهد، آن فعل را - که مأمور فاعل آن است - به آمر نسبت می دهند - چنان که در «بنی الامیر المدینة» می گویند - و در این مطلب، فرقی بین آمر و ملتمس و تقاضاکننده نیست.

ص: 50

مع ذلک، بعضی از خوارق عادات، مسلّم است که فعل خداست؛ مانند قرآن که آیات متعدده، صراحت دارند بر اینکه فعل خداست و آنچه بر پیغمبر(صلی الله علیه وآله)وحی شده و نازل گردیده است، همین آیات و سور است که قرآن مکتوب، وجود کتبی آن است؛ چنان که یک خطابه یا یک قصیده نوشته شده، وجود کتبی گفتار گوینده آن است و آیه:

(قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الأنسُ وَالْجِنُّ عَلی أَن یَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا یَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ کانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْض ظَهِیراً)؛(1)

«بگو: اگر انسان ها و پریان (انس و جن) اتفاق کنند که همانند این قرآن را بیاورند همانند آن را نخواهند آورد هرچند یکدیگر را (در این کار) کمک کنند».

دلالت دارد که تمام افراد انس و جنّ، حتی امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) که می فرماید:

«وَإِنّا لَاُمَرآءُ الْکَلامِ، وَفِینا تَنَشَّبَتْ عُرُوقُهُ وَعَلَیْنا تَهَدَّلَتْ غُصُونُهُ»؛(2)

«ما امیران سخن هستیم و ریشه های آن در ما فرو رفته و شاخه هایش بر ما گسترده شده است».

ص: 52

و بلکه شخص پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله) هم، اگر به فرض محال، وارد این میدان شوند که بخواهند مثل قرآن را بیاورند، عاجز خواهند شد.

بنابراین، این فعل خارق و معجز - یعنی قرآن - که از یک بُعد و یک نظر دارای صد و چهارده معجزه است، فعل خداست و دلیل بر این است که قرآن وحی خداست و خود دلیل و برهان خود است که: «آفتاب آمد، دلیل آفتاب» و کلام خداست که الفاظ و کلمات و جمله هایش دلیل معانی و مطالب و مقاصد بلند و با عظمت و انسان ساز آن است و کیفیت و چگونگی ترکیب کلمات و جمله ها و جهات دیگر آن، دلیل وحی بودن آن می باشد؛ به عبارت دیگر همان چیزی که معجزه و خارق و فعل خداست، همان نبوّت و وحی و دعوت و رسالت پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله)است. چنان که کامل بودن دعوت قرآن و جامعیت آن، که کسی نتواند عالی تر و کامل تر از آن را عرضه نماید - نیز حجتی از خود برای خود است؛ برخلاف معجزات سایر پیغمبران و معجزات دیگر حضرت خاتم الانبیاء(صلی الله علیه وآله)که در آن دلیل، خود مدلول نیست، بلکه غیرمدلول است، مثل تبدیل عصا به اژدها و آیات تسع(1) که معجزات نبوّت موسی(علیه السلام) و وحی بودن تورات بود و مثل شقّ القمر(2) و معجزات

ص: 53

دیگر رسول اکرم(صلی الله علیه وآله)(1) که اگرچه دلیل صدق نبوّت آن حضرت و وحی بودن قرآن بود، ولی دلیل، غیر از مدلول بود و مانند بَرد (سرد) و سلام شدن آتش بر ابراهیم(علیه السلام)(2) که فعل خدا بود، ولی غیر چیزی بود که معجزه برای آن اقامه می شود.

گفته نشود که: نظیر بعضی از خوارقی که گفته شد فعل خداست،از ائمه هدی(علیهم السلام) نیز صادر شده است و ظاهر این است که فعل خود آن بزرگواران بوده است، مثل معجزه و تصرّف امام(علیه السلام) در صورت شیر پرده(3) و نشستن آن شخص در آتش به امر امام(علیه السلام)(4) و نظایر آن، بنابراین علّت آنکه بعضی از این خوارق به فعل نبیّ یا ولیّ انجام شده، و بعضی دیگر به فعل خدا، چیست؟؛ زیرا پاسخ داده می شود:

صدور معجزات به هر دو نحو جایز است و مانعة الجمع نمی باشند یعنی هم جایز است نبیّ ادعای نبوّت کند و تحدّی نماید به معجزه ای که به او عطا شده و مستقیماً و بدون واسطه احدی، فعل خدا باشد و هم تحدی نماید به معجزه ای که خدا قدرت اظهار آن را به او داده باشد

ص: 54

و در یک مورد معجزه ای مستقیماً و بی واسطه فعل خدا باشد، و در مورد دیگر همان معجزه به اقدار و اعطای قدرت بر اظهار آن به نبیّ، فعل نبی باشد، هرچند صورت اوّل در تصدیق و اثبات صدق، صریح تر باشد؛ زیرا بلاواسطه فعل خداست که پیغمبر از جانب او و فرستاده اوست، ولی در صورت دوم، فعل شخص مدّعی نبوّت است که به اعطای قدرت از جانب خدا به او، آن را اظهار داشته است، ولی معلوم است که این تفاوت، غالباً مورد نظر عرف نیست و هر دو را یک حدّ خارق و معجز و دلیل صدق می شناسند. البته در این جهات و تفاوت ها و وجود واسطه و عدم واسطه، مصالحی نیز مؤثر است و چنان که:

﴿اَللهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ﴾(1) خدا هم داناتر است که پیغمبران و اولیا را چگونه و از چه طریق تأیید و تصدیق کند و آنها را با امر، خارق و معجزه سازد. بنابراین منافات ندارد که آتش به فعل خدا و بدون واسطه احدی سرد و سالم شود و به قدرتی که خدا به امام اعطا کرده و اکوان را مطیع او قرار داده است، به کسی اثر نکند یا آنکه عصا تبدیل به اژدها شود، و با قدرتی که به امام موهبت فرموده است، صورت شیری که در پرده بود، قلب به شیر شود. بله، در بین معجزات انبیا، معجزه ای که بی رقیب است و به کسی از ایشان قدرتی به مثل آن اعطا نشده و نخواهد شد، قرآن مجید است.

ص: 55

ناچار و مضطر است و در شنیدن یا نشنیدن توسط گوش و گفتن و نگفتن توسط زبان مختار است، می تواند بشنود، می تواند نشنود، می تواند بگوید، می تواند نگوید.(1)

ص: 57

ص: 58

ص: 60

است: معنایی که از آن در عرف یا اصطلاح اراده می کنند و مورد نفی و اثبات قرار می دهند، برحسب عقل و کتاب و سنّت، حقّ است یا باطل؟ و اگر سائل اهل فتنه و اضلال باشد، همین گونه جواب ها را دستاویز قرار داده و آن را نشانه عجز علما و دانشمندان از ردّ شبهات معرفی می کند و بر اضلال و اغوا، جری تر و گستاخ تر می گردد.

به یاری خداوند متعال - برای اینکه در توضیح مطلب اشتباهی روی ندهد - نخست به تمام معانی و مفاهیمی که ممکن است مدلول و مفهوم این دو لفظ (ولایت تکوینی و ولایت تشریعی) باشد، اشاره می نماییم، سپس حقّ یا باطل بودن هر معنایی را بررسی و تحقیق می کنیم.

شخص بر نفس خود قدرت دارد و می تواند آن را نابود کند؛ ولی شرعاً القای نفس در هلاکت و خودکشی حرام بوده و ولایت شرعی بر آن ندارد و اعمال ولایت تکوینی و صرف قدرت در آن جایز نیست. بنابراین تکویناً قدرت و ولایت هست؛ ولی صرف قدرت با نهی شرع حرام است.

مراد از اصطلاح ولایت تکوینی و بحث هایی که در آن می شود، این قسم ولایت نیست - و چنان که در مطلب هشتم از مطالب بخش نخست گفته شد - این ولایت تفویض نیست و با امر بین امرین منافات ندارد.

نوع دوم: این است که شخص به طور تکوین الهی و احداث و ایجاد خدا، بر تمام ممکنات و اداره و رتق وفتق دقیق امور آنها، از خلق و رزق و تدبیر و...، به طور استقلال ولایت و سلطنت داشته باشد؛ خواه در موارد آن، تعلّق احکام شرعی و نهی و ترخیص و وجوب و تحریم فرض شود یا نه، و خواه صاحب این ولایت، اعمال ولایت بنماید یا نه.

فرق این ولایت با ولایت الهی، ذاتی نبودن و تکوینی بودن و حادث بودن آن می باشد و - چنان که از مطلب دوم از مطالب بخش نخست هم استفاده می شود - قول به این نوع ولایت، باطل و شرک و تفویض است و عقل و نقل بر بطلان آن اتفاق دارند. یکی از توالی و نتایج فاسد

ص: 63

و نادرست تفویض، قول به انحصار مرزوق و مخلوق خدا به صاحبان این ولایت است.

اگر گفته شود: چه فرق است بین این نوع و نوع اوّل که خدا شخص را بر نفس خود و اعضا و جوارح خویش ولایت و اختیار و استقلال داده است؟ و چرا همین ولایت را در مورد مدیریت کائنات و سلطنت بر اداره امر خلق و رزق و میراندن و زنده کردن نمی گویید؟ زیرا در هر دو نوع، ولایت و استقلال ازلی و ذاتی نیست؛ بلکه اعطایی و حادث و در طول ولایت مطلق مستقل الهی بر جمیع اشیا و تمام امور است که اگر اراده فرماید، می تواند در هر دو صورت، سلب استقلال و ولایت را از مخلوق خود بنماید. بنابراین چنین ولایت تکوینی حادث هبه شده، به شرک ارتباطی پیدا نمی کند؟

پاسخ این است که:

اوّلا: برحسب آنچه در مطلب دوم از مطالب بخش اوّل بیان شد، این استقلال، شرک و اعطای آن به ممکن، محال و مستلزم خروج ممکن از امکان است که استحاله آن بدیهی است و ولایت شخص بر نفس خود، نظیر ولایت نوع سوم است که پس از این درباره آن بحث خواهد شد.

ثانیاً: چنان که در مطلب هشتم گفته شد، استقلال و ولایت شخص بر نفس خود و هر آنچه مسخر او شده است، استقلال و اختیاری است

ص: 64

که با امر بین امرین منافات ندارد و قضاوقدر الهی در تمام موارد اِعمال این استقلال و اختیار محفوظ است؛ امّا در این استقلالی که در مدیریت امور کائنات فرض می شود، مجالی برای قضاوقدر الهی نیست.

ثالثاً: در نوع اوّل، ولایتی بر نظام اسباب و تغییر و تبدیل آن نیست؛ بلکه ولایت در دایره نظام اسباب و مسبّبات و طبق سنّت های مقرّر انجام و اِعمال می شود و مداخله ای در امر اسباب و مسبّبات و خلق اشیا و مواد و اجسام و رزق در بین نیست.

رابعاً: استقلال و ولایت عبد بر نفس خود - با اینکه گفته شد استقلال و ولایت مطلق نیست - در کارها و اموری است که خدا از آن کارها منزّه است، مثل اکل و شرب و نشستن و برخاستن و فکرکردن و با زبان گفتن و با گوش شنیدن و با دست گرفتن؛ امّا ولایت مطلقه بر نظام کائنات و مداخله بدون وسایط و اسباب به طور استقلال در رتق وفتق و اداره امور اکوان، کار خداست و دیگری را متصدی شمردن شرک است.

خامساً: ادلّه نقلی زیادی از آیات و احادیث دلالت صریح دارند بر اینکه این ولایت فقط شأن خداست و برای غیر او ثابت نیست و فقط دست خدا در اداره امور کائنات و خلق و رزق باز و گشاده و مستقل است و در تمام اَحیان و اَزمان، دست او در کار اداره شئون خلق و افاضه و اِعطا و اِماته و اِحیاست که:

ص: 65

(کُلَّ یَوْمͯ هُوَ فِی شَأْن)؛(1)

«او هرروز در شأن و کاری است».

و (وَقالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُوا بِما قالُوا بَلْ یَداهُ مَبْسُوطَتانِ)؛(2)

«و یهود گفتند: دست خدا (با زنجیر) بسته است دستهایشان بسته باد و به خاطر این سخن از رحمت الهی دور شوند! بلکه دو دست (قدرت او) گشاده است».

و (أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَالأَمْرُ)؛(3)

«آگاه باشید که آفرینش و تدبیر (جهان)، از آنِ او (و به فرمان او) ست».

و (هُوَ الَّذِی یُصَوِّرُکُمْ فِی الأَرْحامِ کَیْفَ یَشآءُ)؛(4)

«او کسی است که شما را در رحمِ (مادران) چنان که می خواهد تصویر می کند».

و (إِنَّ اللّهَ فالِقُ الْحَبِّ وَالنَّوی یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَمُخْرِجُ الْمَیِّتِ مِنَ الْحَیِّ ذلِکُمُ اللّهُ فَأَنّی

ص: 66

تُؤْفَکُونَ * فالِقُ الأَصْباحِ وَجَعَلَ اللَّیْلَ سَکَناً وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ حُسْباناً ذلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ)؛(1)

«خداوند شکافندة دانه و هسته است، زنده را از مرده خارج می سازد و مرده را از زنده بیرون می آورد. این است خدای شما! پس چگونه از حق منحرف می شوید؟!؛ او شکافنده صبح است و شب را مایه آرامش و خورشید و ماه را وسیله حساب قرار داده است. این، اندازه گیری خداوند توانای داناست!».

با وجود این گونه آیات که در قرآن بسیار است، دیگر مجال برای توهّم صحّت این ولایت برای غیر خدا نیست.

نوع سوم: ولایت تکوینی عامّه حادث و غیرمستقل - به نحوی که در مطلب چهارم از مطالب بخش نخست مذکور شد - که گفتیم: اگرچه شرک نیست و از آن محذور تفویض لازم نمی آید؛ ولی مخالف ظواهر و اطلاقات کثیری از آیات قرآن است و دلیل کافی و قاطعی بر آن نداریم تا ظواهری را که دلالت بر افعال بدون واسطه دارند و لااقل اطلاق دارند، به افعال مع الواسطه حمل نماییم یا مقیّد به آن نماییم، چنان که در بعضی از موارد، خود آیات قرآن قرینه بر عدم اطلاق آیات دیگر و صَرف ظاهر آن می شود.

ص: 67

اگر گفته شود: پس معنای قطب بودن ولیّ و اینکه زمین به وجود حجت باقی و برقرار است و خالی از حجت نخواهد ماند، و اینکه می گویند: مَثَل امام نسبت به عالَم کبیر، مثل قلب است نسبت به عالم صغیر، چیست؟ چرا همان گونه که قلب متصرف در عالم صغیر است - چون مشتمل بر عالم های بسیار است، مثل عالم گلبول های قرمز که شامل تقریباً سی هزار میلیارد گلبول قرمز است و عالم گلبول های سفید که شامل حدود پنجاه میلیارد گلبول سفید است و عالم سلّول ها که حدود ده میلیون میلیارد است - در عالم کبیر این برنامه و تقدیر الهی را قبول نکنیم، با اینکه عالم کبیر به داشتن چنین مرکز ارتباط و همگامی و یک واحد بودن اولی است. به علاوه، همان طور که این واحدها نیز واحدهای بزرگ تر و مرکب را تشکیل می دهند و واحدها نیز واحدهای دیگر و بزرگ تر را و از مجموع تمام این واحدهای کوچک و بزرگ، عالم تشکیل شده است و در تمام این واحدها، ملاک و معیار ارتباطی - مثل قلب و روح در انسان - وجود دارد، در تمام عالم نیز این قانون به تقدیر خدا وجود دارد که عالم، واحد خاصّی است و امام قلب و مرکز آن است که اگر نباشد، ارتباط اجزای عالم برهم می خورد و نظام عالم به وجود او باقی است، چنان که وقتی تصرف روح از بدن قطع گردد، از صلاحیت ارتباط با یکدیگر ساقط می شوند؛ بلکه صورت و هیئت آنها از میان می رود، و واحدهایی که تقوّمشان به روح و حیات نبوده، باقی می مانند.

ص: 68

پاسخ این بیان چنین است که:

امّا قطبیت: اگر مراد این باشد که به تقدیر عزیز علیم، ولیّ و امام درکائنات به منزله مدار و هسته مرکزی است که تکویناً حرکات متحرک و اوضاع کائنات و بقای ثوابت و سیارات - از اتم ها تا منظومه ها و کهکشان ها - به وجود او ارتباط دارد و خواست و اراده خدا بر این تعلّق گرفته است که: امام، محور عالم امکان و قلب آن باشد و بقای همه مرتبط به او باشد، چنان که بقای انسان و اعضا و جوارح او را به قلب و کار آن ارتباط داده است و چنان که سازنده یک ماشین و دستگاه، بقا و کار آن را به اجزای مهم آن ارتباط می دهد، این معنا قابل تصدیق است؛ بلکه ادلّه و شواهدی بر آن می توان اقامه کرد، مانند آیه:

(ذلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ )؛(1)

«نظمِ ثابتِ عالم، به تقدیر خدای مقتدر و داناست».

امّا بقای نظام عالم، «بِإِرادَةِ اللهِ بِوُجُودِ الْاِمامِ لا بِإِرادَةِ الْاِمامِ» با مسئله ولایت ارتباط ندارد؛ زیرا در ارتباط بقای نظام به وجود مبارک ولیّ و امام، خواست و اراده خدا مداخله ای ندارد و با عدم اراده و اختیار شخص ولیّ، اطلاق ولایت بر او به این ملاحظه معنا پیدا نمی کند و اگر هم کسی به طور مسامحه این خصوصیت را ولایت بگوید، اشکالی پیدا نمی شود.

ص: 69

اگر گفته شود: «ما هم قبول می کنیم با این بیان که انسان عالم صغیر است و هرجنبنده و متحرکی یک واحد است و حفظ اعضا و بقای آنها، مثلاً مربوط به قلب و مغز و اعضای رئیسه دیگر است؛ مجموع عالم نیز این چنین است و بقای آن ارتباط به وجود امام و ولیّ دارد؛ اثبات ولایت به معنای مذکور و مدیریت غیرمستقل نمی شود؛ امّا مقام ولایت نسبت به این عالم، مقام روح و غیب وجود انسان است نسبت به اعضا و جوارح، که همکاری های اعضا و جوارح و افعالی که از آنها صادر می شود، تحت ولایت و تصرّف روح است و جهت وحدت این اعضا و همکاری آنها با یکدیگر روح است، که اگر روح نباشد، این اعضا باهم همکاری ندارند و بی اثر و بی خاصیت می گردند؛ ولی چون به تقدیر و امر خدا، همه تحت فرمان روح هستند، منافع و فواید هرکدام ظاهر می شود؛ هرچند دست یا چشم درک این معنا را که تحت ولایت روح است نکنند. چه مانعی دارد که منزلت ولیّ قطب چنین منزلتی باشد که به اذن خدا و تقدیر او، ترتب منافع و فواید تمام اکوان و اشیا و ارتباط آنها با یکدیگر به اراده و تصرف او متوقف باشد، هرچند این تصرفات از دایره سنن الهی خارج نبوده و نظام و برنامه آن الهی باشد و شخص ولی خارج از آن تصرفی نداشته باشد؛ بلکه قادر به تصرّف نباشد و یک نحو امر بین امرین به جعل و اِعطای خدا برقرار باشد».

ص: 70

پاسخ داده می شود: این معنا و بیان لطیفی است و اِشکال شرک و تفویض و غلوّ در آن نیست؛ امّا با ظواهر آیات بسیاری خالی از منافات نیست؛ آیاتی چون:( اِنَّ اللّهَ یُمْسِکُ السَّماواتِ وَالأَرْضَ أَن تَزُولا وَلَئِن زالَتا إِنْ أَمْسَکَهُما مِنْ أَحَد مِنْ بَعْدِهِ)؛(1)

«همانا خداوند آسمان ها و زمین را نگاه می دارد تا از نظام خود منحرف نشوند و هرگاه منحرف گردند، کسی جز او نمی تواند آنها را نگاه دارد».

و (وَهُوَ الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ)؛(2)

«او کسی است که بادها را بشارت دهنده پیشاپیش (باران) رحمتش می فرستد».

و (إِنَّ اللّهَ فالِقُ الْحَبِّ وَالنَّوی)؛(3)

«خداوند شکافنده دانه و هسته است».

هرچند اگر قرینه ای باشد، حمل این افعال بر اعم از باواسطه و بی واسطه جایز است؛ امّا با عدم دلیل، وجهی برای حمل آن نیست، خصوصاً که این آیات متعدّد است و رفع ید از این ظواهر کثیر جایز

ص: 71

نیست. بنابراین اراده و مشیّت الهی است که حافظ وحدت عالم و حافظ ارتباط بین اکوان و تمام حادثات و ممکنات است.

و اگر مقصود از قطبیت این باشد که: بدون وجود ولیّ و امام و خلیفة الله، ممکنات دیگر به کمال نمی رسند و غرض از آفرینش آنها حاصل نمی شود و از برکت و پرتو انوار وجود امام و ولیّ و خلیفة الله - که علّت غایی ایجاد مخلوقات است - و از روشنایی و لَمَعان خورشید هدایت و تربیت او، اشخاص و افراد دیگر به حسب مراتب استعدادات و اکتسابات مستفیض می شوند و همان غرض از آفرینش امام و ولیّ که معرفت و خداشناسی و خداپرستی است، در آنها نیز - به قدر مراتب استفاده آنها از هدایت امام - جلوه می کند. این معنا نیز صحیح و مورد تصدیق است و کلام بلیغ امیرالمؤمنین(علیه السلام) در نهج البلاغه اشاره به آن است:

«فَإِنّا صَنائِعُ رَبِّنَا وَالنّاسُ بَعْدُ صَنائِعُ لَنا»؛(1)

«ما تربیت یافته پروردگارمان هستیم و مردم تربیت یافته ما هستند».

و اگر لفظ حدیث این باشد: «وَالنّاسُ بَعْدُ صَنائِعِنا» اشاره به معنای اوّل یا معنایی است که مقارب آن است.

ص: 72

امّا تشبیه ولیّ و امام و عالم کبیر، به قلب و عالم صغیر:

به نظر می رسد که این تشبیه به ملاحظه جهات تکوینی نباشد؛(1)چون مراد از قلب، عقل است و بدیهی است که عقل، جهات تکوینی وجود انسان را اداره نمی کند؛ بلکه این تشبیه به ملاحظه امور غیر تکوینی و جهاتی است که متعلق تکالیف واقع می شود و در آن، انتظام و ترتیب و حساب و حفظ نظام و امر به معروف و نهی از منکر و تعلیم و تربیت و رتق وفتق و تعاون و رفع خصومات و اختلافات لازم می گردد. همان طوری که خداوند در وجود انسان یک قوّه آمر و حاکم و زمامدار و حافظ نظم و برانگیزنده و بازدارنده قرار داده است - که باطن و حقیقت وجود انسان است و آن را به ملاحظه شئون و مشاغلی که دارد، گاهی به نفس و گاهی به روح و گاهی به عقل و گاهی به قلب و نام های دیگر یاد می نمایند - و اعضا و جوارح بدون آنکه در تحت فرماندهی این قوه و کارمند آن باشند مفید نخواهند شد. اجتماع انسانی نیز با مدیر صالح و بالیاقتی که از جانب خدا منصوب و معیّن شده باشد، حکم پیکر واحد را خواهد یافت و مدینه فاضله انسانیت، آن زمان تأسیس می شود که تمام افراد

ص: 73

اجتماع، مانند اعضای بدن واحد، هرکدام تحت راهنمایی آسمانی و معلّم شدیدالقوی الهی کار و وظیفه خود را انجام دهند و بدون چنان رهبر عالی مقام، مدینه فاضله تأسیس نخواهد شد، و لذا خدایی که نظام وجود یک فرد را تأمین فرموده و قوّه آمر و حاکم در آن قرار داده است، هرگز نظام مجتمع بزرگی را که این افراد عضو آن هستند، مهمل و گرفتار هرج ومرج و اختلال نخواهد گذاشت و حتماً رهبری صالح و جامع که هدایت و حکومتش، نمایش هدایت و حکومت الهی باشد، برای آنها منصوب و معین می فرماید.

این مطالب هرچند در جای خود و در شناختن مقام امام، اهمّیت شایان دارد و چنان که در بحث ولایت تشریعی خواهیم گفت ولایت شرعی است؛ امّا غیر از مسئله ولایت تکوینی که مورد بحث ما باشد، امام و ولیّ، قطب و قلب عالم کبیر است؛ امّا ولایت تکوینی مقام دیگری است هرچند لازم و ملزوم یکدیگر باشند.(1)

نوع چهارم: ولایت تکوینی و حادث است بر تصرف در کائنات، به واسطه علومی که شخص، به طور اکتساب یا افاضه و الهام و وحی دارا می شود، چنان که در مورد آن کسی که علمی از کتاب داشت، در قرآن مجید می فرماید:

ص: 74

(قالَ الَّذِی عِندَهُ عِلْمٌ مِنَ الْکِتابِ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَن یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ)؛(1)

«(اما) کسی که دانشی از کتاب (آسمانی) داشت، گفت: پیش از آنکه چشم برهم زنی، آن تخت را نزد تو خواهم آورد».

حال این علم چه علمی بوده است، علم به یک حرف از حروف اسم اعظم بوده - چنان که در بعضی از روایات و تفاسیر است(2) - یا علم به چیز دیگر، فعلاً در آن بحث وارد نمی شویم، چنان که علم کتاب ممکن است علم به کتاب آفرینش و کلمات آن باشد، که صاحب آن روابط مخلوقات و کائنات را با یکدیگر می شناسد و روی این شناسایی می تواند کارهایی را انجام دهد و این علم است که هم موهوبی است و هم کسبی و تحصیلی که رشته کسبی آن در عصر ما ترقّی و توسعه پیدا کرده و بر اثر اطّلاعاتی است که از خواصّ اشیا به طور بسیار شگفت انگیزی روزبه روز بیشتر می شود.

آنچه ممکن است از چنین ولایتی مورد ردّ و قبول واقع شود، ولایتی است که از علم موهوبی و لدنّی و تأیید مِن عند الله حاصل شود؛ ولی اجمالاً عقیده به چنین ولایت و تصرفاتی در حقّ اولیا، به شرک و تفویض ارتباطی ندارد؛ چون ولایت بر تغییر نظام نیست؛ بلکه علم به

ص: 75

نظام و روابط است با تعلّم از عالم غیب، و وقتی قرآن در مورد بعضی افراد بشر بر آن صراحت داشته باشد، فرض غلوّ هم در آن نمی شود.

نوع پنجم: ولایت تکوینی در تصرّف در کائنات ممکن است، نه به عنوان نظم و تدبیر؛ بلکه برحسب مصالح و مقتضیات خاص و عارض و ثانوی و خرق عادت، چنان که تحقیق آن در مطلب سوم از مطالب بخش نخست گذشت.

و مخفی نماند این ولایت و قدرت به دو نحو تصور می شود؛ یکی به این نحو که: به نفس ولیّ تأثیری اعطا شود که بتواند این تصرفات را بنماید، و دیگر به این نحو که: خداوند متعال اکوان را مطیع و فرمان بر و مسخّر او قرار دهد، مانند حضرت داوود(علیه السلام) که در قرآن می فرماید:

(وَأَلَنّا لَهُ الْحَدِیدَ)؛(1)

«و آهن را برای او نرم کردیم».

و به عبارت دیگر: کائنات چنان شوند که او بتواند در آنها تصرّف نماید.

تذکّر: چنان که اشاره شد، بنابر این احتمال که تکوین صفت ولایت باشد، این پنج نوع ولایت تکوینی که مذکور شد، همه در مقابل ولایت ازلی ذاتی و غیرتکوینی الهی است، چنان که ولایت تشریعی جعلی یا به عبارت دیگر، ولایت شرعی، مثل ولایت جدّ و پدر که به تشریع و جعل و اعتبار شارع، به طور تأسیس یا امضا حاصل می شود، نیز غیر از این ولایت های پنجگانه است.

ص: 76

تکوین اشیا و تصرّف در امور تکوینی و امر خلق و رزق و تدبیر امور و غیر اینها نیز مورد اتّفاق بوده و در آن بحثی نیست.

امّا نوع دوم از انواع پنج گانه ای که درضمن بیان احتمال اینکه «تکوین» صفت ولایت باشد، به آن اشاره شد، اگرچه ممکن است توهم خلافی در آن شده باشد و بلکه بعضی از جهّال و غُلات به آن قائل شده باشند، این قابل توجّه نبوده و آن را نمی توان بین علما و اهل تحقیق محلّ اختلاف دانست و حق در آن همان است که درضمن بیان آن و مطلب دوم از مطالب مقدّمه بررسی شد، که چنان ولایتی برای احدی از خلق جایز نیست.

در نوع چهارم نیز با صراحتی که قرآن در مورد آیه:

(وَ مَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکِتابِ)؛(1)

«و کسی که علم کتاب (و آگاهی برقرآن) نزد اوست».

دارد، مجال انکار نیست، چنان که در مورد آدم(علیه السلام) نیز فرموده است:

(وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمآءَ کُلَّهَا)؛(2)

«سپس علم اسماء (علم اسرار آفرینش و نام گذاری موجودات) را همگی به آدم آموخت».

ص: 78

و در مورد بنده ای که موسی(علیه السلام) با او دیدار یافت، فرمود:

(وَعَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنّا عِلْماً)؛(1)

«و از نزد خویش دانش به او آموخته بودیم».

و درباره یوسف(علیه السلام) فرمود:

(وَکَذلِکَ یَجْتَبِیکَ رَبُّکَ وَیُعَلِّمُکَ مِن تَأْوِیلِ الأَحادِیثِ)؛(2)

«و بدین سان پروردگارت تو را برمی گزیند و تعبیر احادیث را تعلیمت می دهد».

البته این در صورتی است که این آیه تتمّه کلام یعقوب(علیه السلام) خطاب به یوسف(علیه السلام) باشد و الاّ خطاب به حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه وآله) است.

و در شأن رسول اکرم(صلی الله علیه وآله) فرمود:

(وَعَلَّمَکَ ما لَمْ تَکُن تَعْلَمُ)؛(3)

«و چیزهایی به تو آموخته که نه می دانستی و نه می توانستی بدانی».

و در شأن امیرالمؤمنین(علیه السلام) فرمود:

(وَمَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکِتابِ)؛(4)

«و کسی که علم کتاب (و آگاهی بر قرآن) نزد اوست».

ص: 79

بنابر احادیث(1) و تفاسیر(2)، مراد از «کسی که علم کتاب نزد اوست»علی(علیه السلام) می باشد.

حاصل اینکه: تعلیمات خاصّ خدا به بندگان شایسته و صالح خود - حتی ازطریق خواب - مسلّم است، بنابراین ولایت بر تصرّف در کائنات، با علمی همچون عِلم (وَ مَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکِتابِ)(3) برای انبیا و اولیا، به خصوص رسول خاتم و ائمّه طاهرین(علیهم السلام) که افضل و اعلم خلق خدا هستند، ثابت و مسلّم است و اگر کسی هم ولایت تکوینی را به بعضی از معانی صحیح و جایز آن قبول نکند، این معنا را نمی تواند انکار کند و بالاخره این شأن و مقام آنها را - که قدرت تصرّف در کائنات به اذن خدا و طبق مصالح ثانوی است - باید قبول کند؛ امّا اینکه منشأ آن چه نحو عنایتی می باشد، مطلب دیگری است.

امّا نوع سوم، اگرچه منافی با توحید و نفی غلوّ و آیاتی مثل:

(ذلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ)؛(4)

«این اندازه گیری خدای توانای داناست».

نیست؛ امّا چنان که گفتیم، دلیل قاطعی بر آن نیست و به علاوه در مورد بعضی از ملائکه، آیات و روایات دلالت دارند که آنها - باذن الله تعالی -

ص: 80

قائم به بعضی امورند، مثلاً جبرئیل مأمور و امین وحی خداست، یا عزرائیل مأمور قبض ارواح است، یا ملائکه ای مدبّرات(1) و ملائکه دیگر مقسّمات(2) می باشند. این مناصبی که ملائکه دارند، ظاهر این است که اختصاص به او داشته و دیگری آن را ندارد، هرچند ملائکه نیز مأمور باشند که طبق ولایت نوع پنجم، از صاحبان آن ولایت اطاعت کنند؛ امّا اجرا و انفاذ مشیت الهی در اموری که به آنها واگذار شده است، اختصاص به خودشان دارد.

بنابراین، اگرچه به این مناصب ملائکه، تصوّر ولایت نوع سوم ممکن است و می توان گفت: ملائکه در تقدیر الهی، جزء اعوان و انصار اولیا و مأموران آنها هستند، چنان که حضرت عزرائیل نیز جنود و اعوانی دارد. بااین حال، اثبات این گونه ولایت و وساطت و دخالت در تمام سازمان کائنات برای ایشان و غیر ایشان در نهایت اشکال است و اگر دلیل قاطعی بر آن اقامه نشود، قول به غیرعلم است.

امّا نوع پنجم، ولایتی است که برای رسول اکرم و ائمه طاهرین(علیهم السلام) ثابت و محقّق است و تصرفات ایشان و وقایع مسلّمی که تاریخ و احادیث متواتر آنها را حفظ کرده است، قابل انکار و تردید نیست؛

ص: 81

بلکه از گروه بسیاری از بزرگان اهل بیت(علیهم السلام) و دست پروردگان و خواص اصحاب ائمه(علیهم السلام) و علما و زهّاد نیز، تصرّفات و خوارق صادر شده است و هر شبهه ای که شبهه کنندگان عرضه بدارند، باوجود این وقایع و امور خارجی و عینی و حسّی پذیرفته نمی شود، بااینکه این ولایت قابل ابداء شبهه ای نیست؛ زیرا نه شرک و تفویض و غلوّ است، و نه منافی با توحید می باشد.

اوّلا: ولایت تکوینی را به مجرای فیض تفسیرکردن، تفسیری است که عرف و لغت آن را نمی پذیرند.

ثانیاً: مجرای فیض بودن، ولایت نبوده؛ بلکه حرف دیگری است، چنان که پیغمبران همه مجرای فیض هدایت الهی بود ه اند؛ ولی از این شأن آنها کسی تعبیر به ولایت نمی کند. بله، ممکن است ولایت تکوینی را اثر و لازم مجرای فیض بودن گرفت؛ امّا عین آن شمرده نمی شود.

ثالثاً: اگر این مجرای فیض و وسایط صدور فیض بودن، از قماش سخنان فلاسفه باشد که منبع آن سلسله ربط حادث به قدیم و قاعده:

«اَلْواحِدُ لا یَصْدُرُ (عنه) مِنْهُ إِلاَّ الْواحِدُ»؛(1)

«از یکی جز یکی صادر نمی شود».

و تصویر عقول عشره است که فلاسفه مسلمان خواسته اند از این طریق جمع بین آرای فلاسفه و مضامین بعضی از احادیث بنمایند، دراین صورت باید گفت: اعتقاد به اصل چگونگی صدور حادث از قدیم، در مقام معرفت خدا و صفات و افعال او واجب نیست، تا چه رسد به اینکه در مقام شناخت شئون ولایت لازم باشد. به علاوه چنان که کراراً تذکّر دادیم، ظواهر آیات قرآن و احادیث متواتر دلالت دارند بر خلق و ایجاد بدون واسطه و اینکه خلق و ایجاد، فعل بلاواسطه خداوند متعال بوده و صادر از اوست.

ص: 83

و آیاتی چون:

(إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیْئاً أَن یَقُولَ لَهُ کُن فَیَکُونُ)؛(1)

«فرمان او چنین است که هرگاه چیزی را اراده کند، تنها به آن می گوید: موجود باش. آن نیز بی درنگ موجود می شود».

دلالت بر این معنا دارد که اگر خدا چیزی را اراده کند، با امر «کُن» و «باش» ایجاد کرده و به وجود می آورد، نه اینکه اوّل عقل را بیافریند و بعد به آن نحوی که فلاسفه در نزول فیض وجود می گویند، مراتب سافل به تأثیر علل یکی پس از دیگری در معلولات ایجاد شود تا برسد به عالم ماده و طبیعت یک شیء مادی مثلاً موجود گردد. علاوه براین، لازمه این سخن، قول به تعدّد فواعل و علل است.

البته نمی خواهیم انکار کنیم اگر برهان قاطع عقلی اقامه شود، قرینه بر مجاز بودن برخی از ظواهر، یا تقیید اطلاق آنها نمی شود؛ بلکه غرض این است که این سخن «مجرای فیض بودن» را ازهرجهت بشناسیم و منبع آن را ازنظر یک حکیم و فیلسوف نشان بدهیم و در اینجا به مفاسد این آرا برحسب نظر مخالفان آن از متکلّمان و محدّثان کاری نداریم.

ص: 84

رابعاً: اینکه اخبار متواتر دلالت داشته باشند که آن بزرگواران مجرای فیض و وسایط آن می باشند، ثابت نیست و اگر بازگشت این سخن به این باشد که بالایجاب خداوند متعال از این مجاری افاضه فیض وجود می نماید، یا هریک از مجاری - خواه آنها را عقول بگویند یا ائمه اطهار(علیهم السلام) - بالایجاب یا بالاختیار، علل و فواعل هستند، صحیح نیست و باطل است.

بله، اخبار کثیری دلالت دارند بر اینکه ایشان علّت غایی خلقت هستند و فیض وجود و برکات برای آنها و به طفیل وجودشان به تمام ممکنات رسیده و می رسد و اخبار به این معنا از حدّ تواتر گذشته و از مسلّمات مذهب است، چنان که اخباری نیز دلالت دارند که خدای تعالی از نور آنها عالم را آفرید. اگر مقصود از مجاری فیض این گونه معانی باشد که علّت و فاعل و خالق خدا باشد، اشکالی در آن به نظر نمی رسد، امّا باز هم ولایت تکوینی، غیر از این معناست.

التَّکْوِینِیَّةِ والتَّشْرِیعِیَّةِ فلمّا فکما ﺃانّهم مَجارِی الْفُیُوضاتِ، فَهُمْ وَسائِطُ التَّکْوِینِ وَالتَّشْرِیعِ، وَفِی نُعُوتِ سَیِّدِ

الْاَنْبِیآءِ(صلی الله علیه وآله)««الْمُفَوِّضُ إِلَیْهِ دِینُ اللهِ»»، إِلاّ أَنَّ هذِهِ الْوِلایَةَ غَیْرُ الْوِلایَةِ الظّاهِرِیَّةِ الَّتِی هِیَ مِنَ الْمَناصِبِ الْمَجْعُولَةِ دُونَ الأُولَی الَّتِی هِیَ لازِمُ ذَواتِهِمِ النُّورِیَّةِ نَظِیرُ وِلایَتِهِ تَعالی؛ فَإِنَّها مِنْ شئون شؤون ذاتِهِ تَعالی لا مِنَ الْمَناصِبِ الْمَجْعُولَةِ بِنَفْسِهِ لِنَفْسِهِ. وَالْکَلامُ فِی الثّانِیَةِ، وَلا مُلازَمَةَ بَیْنَهُما؛ إِذْ لَیْسَتِ الثّانِیَةُ مِنْ مَراتِبِ الْاُولی حَتّی یَکُونَ مِنْ بابِ وِجْدانِهِمْ لِلْمَرْتَبَةِ الْقَوِیَّةِ یَحْکُمُ بِوِجْدانِهِمْ لِلْمَرْتَبَةِ الضَّعِیفَةِ؛ بَلِ الْاُولی حَقِیقِیَّةٌ وَالثّانِیَةُ اعْتِبارِیَّةٌ، فَهُما مُتَبایِنانِ لا مُنْدَرَجانِ تَحْتَ حَقِیقَة واحِدَة حَتّی یَجْرِیَ فِیهِ التَّشْکِیکُ بِالشِّدَّةِ وَالضَّعْفِ، فَلابُدَّ مِنْ إِقامَةِ الدَّلِیلِ عَلی جَعْلِ هذَا الاْعْتِبارِ لَهُمْ(علیهم السلام) »».(1)

این شخص عالی قدر، بعد از اینکه می فرماید: حقیقت ولایت این است که زمام چیزی به دست کسی باشد (زمامداری امر یا امور)، می فرماید: رسول اکرم و ائمه اطهار(علیهم السلام) ولایت معنوی و سلطه باطنی بر جمیع امور تکوینی و تشریعی دارند، چنان که ایشان مجاری فیوضات تکوینند، مجاری فیوضات تشریع نیز بوده و وسایط تکوین

ص: 86

و تشریع می باشند، و در توصیف حضرت سیّدالانبیاء(صلی الله علیه وآله)وارد است:

««الْمُفَوَّضُ إِلَیْهِ دِینُ اللهِ»؛»

««کسی که دین خدا به او تفویض و واگذار شده است»».

ولی این ولایت غیر از ولایت ظاهری است که از مناصب مجعوله است؛ زیرا ولایت تکوینی و تشریعی، لازم ذات نوری ایشان است، مانند ولایت الهی که شئون ذات باری تعالی است، نه از مناصب مجعوله بنفسه لنفسه، و ملازمه ای هم بین این دو ولایت نبوده و دوّمی از مراتب اوّلی نمی باشد تا گفته شود: وقتی مرتبه قوی را دارا باشند، مرتبه ضعیف را نیز دارا می باشند؛ بلکه دومی اعتباری است، پس این دو ولایت متباین هستند و تحت یک حقیقت واحد قرار ندارند تا تشکیک به شدت و ضعف در آنها گفته شود.

حقیر عرض می کنم: اگرچه موارد سخن در بیان این محقّق بزرگ، از بیانات گذشته و آنچه پیرامون کلام شاگرد بزرگوارش نوشتیم. ، معلوم می شود، امّا برای روشن تر شدن مطلب، این موارد را - هرچند موجب تکرار گردد - بعون الله تعالی توضیح می دهیم:

1 - اینکه فرموده اند: حقیقت ولایت، زمامداری است! سخن تمامی است، چنان که تقسیم آن به ولایت تکوینی و تشریعی و حقیقی و اعتباری نیز صحیح است؛ امّا این سخن مجمل و نارسا است؛ چون حدود ولایت و سلطنت بر جمیع امور تکوین، و نحوه

ص: 87

آن را شرح نمی دهد، و اگر به طور مستقل و مطلق زمامداری امور تکوین را کسی به غیر خدا بگوید، خصوصاً اگر هم لازم ذات آن غیر بداند، سر از تفویض در ر می آورد که بطلان آن - در مطلب دوم از مطالب بخش اوّل این کتاب - ثابت شد، و به نحو و مذکور در مطلب چهارم نیز ثابت نیست.

بله، اگر به نحو قدرت بر تصرف و زمامداری و سلطنت بر امور تکوینی باشد، که طبق مصالح ثانوی و عارضی و خرق عادت، تصرفاتی بنمایند، آن مطلب دیگری است که در مطلب سوم و پنجم و هفتم از مطالب بخش اوّل شرح داده شد. بالاخره این سلطنت معنوی و ولایت باطنی بر جمیع امور، باید حدود و چگونگی اش معلوم شود.

2 - اگر بفرمایند: از اینکه گفتیم مجاری فیوضات، تکوین و تشریع می باشند، حدود و چگونگی این ولایت معلوم می گردد، عرض می شود: اگر مقصود از مجاری فیوضات تکوینیه بودن، - چنان که کراراً در این رساله گفته شد - همان مطالبی است که حکما و فلاسفه به زعم خود، در تصحیح صدور کثیر از واحد و ربط حادث به قدیم و با توجّه به قاعده «الْواحِدُ لا یَصْدُرُ مِنْهِ مِنْه إِلاَّ الْواحِدُ» و قاعده «امکان اشرف و سنخیت بین علّت و معلول» و مانند آن می گویند، لذا به عقول عشره (و به قول خودشان قواهر اعلون) و صادر اوّل و ثانی و ثالث و علل و فواعل

ص: 88

قائل هستند که بگویند فیض وجود در قوس نزولی خود با وسایط و سیر سلسله مراتب نزولی از مراتب اعلی به مراتب اسفل نزول می نماید و به تمام ممکنات می رسد، اگر این را نسبت به وسایط بالایجاب بگویند، زمامداری و ولایت نیست و اگر بالاختیار باشد، نسبت به ساحت قدس ربوبی، مستلزم تحدید قدرت مطلقه است، و با آیات بسیار مثل:

(إِنَّ اللّهَ عَلی کُلِّ شَیْء قَدِیرٌ)؛(1)

«خداوند بر هر چیزی تواناست».

منافات دارد و در نهایت سر از تفویض درمی آورد، و مسلّم است همان طور که ابداع و خلق شیء از لا شیء و ایجاد معدوم جایز است، ایجاد بدون واسطه و وسایط نیز جایز است و به علاوه، اگر نزول فیض و مجرای فیض بودن از جانب وسایط، بالاختیار و از جانب خدا بالایجاب باشد، لازم می آید که وسایط اکمل باشند.

در اینجا ممکن است گفته شود: صدور فیض از خدا و فیض رسانی وسایط - که مجرای فیض الهی هستند - بالایجاب نیست، چنان که مثلاً عدم امکان خوردن از راه چشم، موجب اختیاری نبودن خوردن از راه دهان نیست، همچنین استحاله نزول فیض بدون واسطه، موجب ایجاب صدور فیض از خدا و فیض رسانی مجاری و وسایط نیست و ولایت

ص: 89

حقیقی ذاتی ازلی و غیر تکوینی الهی بر هرچه امکان آن معقول باشد، احاطه دارد و مجاری فیض نیز این ولایت را به تقدیر خدا دارند، و به

اراده و اختیار فیض رسانی می نمایند که از این ولایت، می توان به ولایت فیض رسانی تعبیر کرد؛ زیرا به فرمایش محقق مذکور - که این ولایت را لازم ذات نوری آنها گرفته است - لازم ذات نوری آنها فیض رسانی است - چنان که لازم ذات الهی فیّاضیت است - و یا اینکه به تقدیر و امر خدا فیض رسانی می کنند و در هر دو صورت به ایجاب ارتباط پیدا نمی کند.

فقط اشکال تفویض باقی می ماند که آن نیز به این نحو مرتفع می شود که واسطه بودن با تفویض و استقلال داشتن منافات دارد؛ چون در واسطه همیشه صاحب واسطه دیده می شود، و واسطه فیض بودن که دائماً فیّاضیت حقّ در کار باشد و آنی و لحظه ای مقطوع نشود - که اگر مقطوع شود، فیض رسان و فیض گیرنده، همه نابود می گردند - عین مفاد آیه:

(کُلَّ یَوْم هُوَ فِی شَأْن)؛(1)

«و او هر روزی در شان شأن و کاری است». است.

ولی ناگفته نماند: با این بیان که گفته شد، وسایط بدان سان که فلاسفه گفته اند، جزء فواعل و علل به شمار نمی روند و این همان

ص: 90

فیض خدا است که علّت است و فاعل، هرچند از این وسایط و مجاری به معلولات می رسد.

و خلاصه کلام اینکه: اگر مجاری فیض بودن آن بزرگواران به نحوی تقریر شود که هیچ گونه اشکالی پیش نیاید و خلاف ظواهر قاطع ادلّه نقلی نباشد، و رایحه شرک و غلوّ و تفویض و اثبات نقص از آن استشمام نگردد و از اذهان متشرّعه و کسانی که غور و بررسی کامل در آیات کریمه و احادیث شریفه دارند، بعید نباشد، قابل قبول است.

و اگر بنا باشد که قول به عقول و علل و فواعل طولی و اینکه صادر اوّل، عقل اوّل است، پذیرفته شود، تفسیر و تأویل و تطبیق آن با انوار قدسیه معصومین(صلی الله علیه و آله) با بیانی مانند بیان اخیر، یا بیاناتی که تمام تر و کامل تر باشد، لازم است؛ زیرا برحسب روایات و احادیث شریفه، خدا خلقی اعظم و اشرف و اکمل از این ذوات مقدّسه نیافریده است.

و شاید بی اشکال ترین تقریر در مورد مجاری فیض این باشد که گفته شود: سنّت الهی بر این قرار گرفته است که فیض خود را از این مجاری که مکلف به فیض رسانی هستند، به فیض گیرندگان برساند. با این حال، اثبات این معنا و اینکه خدا بدون وسایط، به کسی فیض بخشی نمی کند و جمیع امور تکوینی از این مجاری انجام می شود، محتاج به ادلّه قوی صریح نقلی است که چه بسا خلاف آن از ادلّه ای استظهار شود.

ص: 91

بنابراین با پیشنهاد بررسی بیشتر، فعلاً این موضوع را در اینجا به این نحو تمام می کنیم که هرچه تأمّل می شود، اگر واسطه در فیض به اوبرسد و او در فیض رسانی اختیار داشته باشد، هرچند فیض دهنده هم در کار باشد - که اگر او فیض ندهد، فیض رسانی نخواهد بود - شبهه تفویض در جای خود باققی ای است، و وجوهی که برای تصحیح مجاری فیض گفته شود، در رفع آن کافی نیست. با این حال، ممکن است کسی بگوید، در ر صورتی شبهه تفویض باققیی ا است که فیض رسان، چه فیض را برساند یا نرساند، ازطریق دیگر امکان افاضه فیض نباشد، امّا اگر امکان افاضه ازطریق دیگر، در فرض فیض نرساندن این واسطه محقّق باشد، تفویض نیست و امر به دست قدرت خدا است.

3 - اگر مقصود از مجاری فیض این باشد که ایشان در باطن وسایل و اسباب و وسایط تربیت و رسیدن فیض الهی به ممکنات می باشند که همه از آنان کسب استعداد و صلاحیت می نمایند، چنان که در ظاهر بسیاری مخلوقات از آفتاب استفاده می نمایند و در ادامه بقا و رشد و نموّ از آن مدد می گیرند و اسباب و مسبّبات همه به اذن خدا در فعل و انفعال و تأثیر ر و تأثرند، وجود صاحب ولایت و ولی ولیّ نیز در باطن مؤثر است و نسبت او به این عالم امکان، نسبت قطب است به سنگ آسیا، که آسیای عالم امکان به دور او در گردش است، مطلب صحیحی است و شائبه شرک و تفویض و غلوّ در آن

ص: 92

نیست و اخباری مثل اخبار «"امان»"(1) آن را تأیید می نماید؛ ولی از آن به ولایت تعبیر کردن، که به قول محقّق مذکور زمامداری است، صحیح نمی باشد.

به هر حال این معنای صحیح است و وجود پیغمبر و ولیّ و امام در بقای عالم و نظام آن، همان اثری را دارد که منظومه شمسی و جاذبه آن، در بقای نظام منظومه، و جاذبه زمین، در حیات و بقای موجودات ارضی و قلب در حیات و بقای انسان دارد، هرچند ما حقیقت و نحوه ارتباط این نظام را به وجود «"ولی»" درک نکنیم.

4 - این سخن که: «ولایت، لازم ذوات نوری آنها است»، نظیر رأی حکما در مورد خوارق صادره از انبیا است که در بخش اوّل بیان کردیم، و مثل این است که گفته شود: خدا میوه را شیرین می آفریند یا آب را شیرین خلق می کند. یا اینکه گفته شود: خدا میوه شیرین و آب شیرین را می آفریند و این در مانند جمادات و مخلوقاتی که مرید و مختار نیستند، هر نوع تعبیر شود و واقع امر به هر نحوی باشد، تفاوت می کند؛ زیرا از خود و برای خود، مالک چیزی و خیر و شرّی نیستند؛ امّا در مورد موجودی چون انسان، اگرچه اصل وجود و هستی اش از خدا و آفرینش خدا است، اثبات این است که: بالذات از خود و برای خود، مالک نفع و ضرر است. و بالاخره این با آیاتی مانند:

ص: 93

(ضَرَبَ اللّه مثلاً عَبْداً مَمْلُوکاً لاَ یَقْدِرُ عَلَی شَیْء)؛(1)

««خداوند مثالی زده: بنده مملوکی را که قادر بر هیچ چیز نیست»».

و (وَهُوَ کَلٌّ عَلی مَوْلاهُ)؛(2)

««و سربار صاحبش می باشد»».

و (وَلا یَمْلِکُونَ لاِنفُسِهِمْ لأنفُسِهِمْ ضَرّاً وَلا نَفْعاً وَلا یَمْلِکُونَ مَوْتاً وَلا حَیاةً وَلا نُشُوراً)؛(3)

««و مالک زیان زیان و سود خویش خویش نیستندنیستند، و نه مالک مرگ و حیات حیات و رستاخیز رستاخیز خویشندخویشند»».

خالی از منافات نیست و هرچند با بیاناتی بخواهند رفع تنافی نمایند که با بشربودن آنها سازگار باشد، به اینکه لازم ذات افراد خاصی از بشر بگیرند که فرد مافوق باشند، نه مافوق انسان. بالاخره این ذوات، هرچند ممکن می باشند، بالذّات دارای قدرت و اختیار شمرده می شوند و در این جهت، نظیر خدا محسوب می شوند و با فقر و احتیاج تام و تمام ممکن منافات دارد.

ص: 94

بنابراین اگر بگوییم: خدا به انسان قدرت تصرّف در کائنات می دهد، یا ولایت به او عطا می کند، یا او را قادر بر تصرف در کائنات می آفریند و یا ممکنات را فرمان بر او قرار می دهد، اولی و اقرب به معارف توحیدی و ابعد از شائبه شرک است، تا اینکه گفته شود: خدا انسان را متصرّف در کائنات می آفریند.

5 - غرض شما از ولایت بر جمیع امور تشریعیه چیست؟ اگر مقصود ولایت کلیّه شرعی بر تمام امور و سرپرستی و زعامت و امارت و زمامداری است که آن جعلی و اعتباری است. و اگر مقصود ولایت ذاتی حقیقی بر جمیع امور و احکام و تشریعیات و جعل قوانین و نظامات باشد که آن برای احدی غیر از خدا نیست، فقط چنان که در معنای ولایت تشریعی - ان شاء الله - خواهیم گفت، بعضی موارد برحسب برخی روایات و طبق دومین احتمالی که علامه مجلسی (قدس سره) در معنای این روایات بیان فرموده است، به پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله) تفویض شده است؛ امّا ولایت ائمه اطهار(علیهم السلام) بر جعل احکام و تشریع قوانین، به طریق اولی ثابت نیست و حتی در همان مواردی هم که بر حسب روایات، برای پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله)ثابت است، برای ایشان ثابت نمی باشد.(1)

6 - و امّا این فرمایش که ولایت دوّمی جعلی و اعتباری است و از مراتب ولایت اوّلی - که به فرموده ایشان حقیقی و ذاتی است -

ص: 95

نمی باشد، مطلبی است تمام،؛ چه آنکه این ولایت، ذاتی و از لوازم ذات نوری ایشان باشد، و چه آنکه تکوینی و متعلق جعل تألیفی باشد.

ولی اینکه می فرمایند: «نمی توان ولایت ذاتی را دلیل بر ولایت جعلی قرار داد و از باب وجدان مرتبه قوی، حکم به وجدان مرتبه ضعیف نمود؛ چون این دو ولایت متباین هستند»، اصل استدلال برای اثبات ولایت اعتباری را به ولایت حقیقی رد نمی کند؛ زیرا صحیح است که از باب وجدان مرقوم حکم جایز نیست؛ امّا می توان گفت: ولایت حقیقی کاشف از ولایت جعلی و اعتباری است؛ یعنی اگر بنده ای این چنین ولایتی را بر جمیع کائنات داشت، از آن کشف می شود که ولایت اعتباری نیز برای او جعل شده است و از هر ر کسی که این ولایت را ندارد، اولی و احقّ به آن است.

7 - مقصود از تفویض، در «الْمُفَوَّضُ إِلَیْهِ دِینُ اللهِ»(1)، یا همان ولایت تشریعی است که بر حسب اخبار در بعضی موارد و برخی جهات تشریع - چنان که در بحث ولایت تشریعی بیان می شود - به پیغمبر(صلی الله علیه وآله )واگذار شده است که در این صورت شأنی از شئون خاص نبوّت است. و یا به این معنیا است که: حفظ دین و نگاه داری و قیام به امور و جهات و مصالح و مدافعه از حریم آن به پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله)واگذار شده است. بنابراین شأنی است که برای ائمه(علیهم السلام) نیز ثابت بوده و امام، قیّم و سرپرست و قائم به آنچه موجب بقای دین است، می باشد.

ص: 96

««تمام کسانی که در آسمان ها و زمین زمین هستند - از روی اطاعت یا یا اکراه - و همچنین همچنین سایه هایشانسایه هایشان، هرر صبح و عصر برای خدا سجده می کنند»».

حتی قول به اینکه خلق و رزق و تربیت و اماته و احیا و جمیع این گونه امور به معصومین(علیهم السلام) تفویض شده و در آن ولایت دارند، به این معنای که خدا این کارها را مقارن اراده آنها انجام می دهد، باطل است و چنان که علاّمه مجلسی رحمه الله در بحارالانوار(1) و مرآة العقول(2) تصریح فرموده است، اگرچه عقلاًا مانعی ندارد، اخبار بسیار مانع از آن است؛ بلکه می توان گفت: عقلاً هم جایز نیست؛ زیرا اگر این افعال را خدای تعالی غیر مقارن به اراده آنها انجام می دهد، پس در تمام موارد به آنها تفویض نشده است، و اگر فقط مقارن آنها انجام می دهد، این خلاف شأن ربوبیت و الوهیت و متبوعیت مطلق و اسماءالحسنی و صفات کمال الهی است، و قول به انعزال خدا از تصرف در امور، خلاف آیه:

(کُلَّ یَوْم هُوَ فِی شَأْن)؛(3)

و «او هر روز در شأن و کاری است»

. می باشد.

ص: 98

امّا با حفظ این جهات - چنان که در مطلب سوم، پنجم و هفتم از مطالب بخش اوّل، و در ضمن بیان نوع پنجم از انواع ولایت تکوینی به وضوح رسید - عقلاً و شرعاً امکان دارد که خداوند متعال به خاصّ از بندگانش (از فرشته و انسان)، به ه جهت اظهار رفعت و علوّ شأن یا تأیید آنها و اتمام حجت بر دیگران، یا مصالح دیگر ولایت و قدرت در تصرّف در کائنات یا مأموریت های خاصی - مثل تدبیر امور - عطا کند تا در مواردی که فقط مأمورند، مأموریت خود را انجام دهند و در موارد دیگر، برحسب مصالح و جهات ثانوی که در داخل نظام کائنات پیش می آید، طبق آن مصلحت تصرفاتی بنمایند، یا اینکه کائنات را مطیع و فرمان بر آنها سازد تا بر حسب اقتضا و مصلحت، هر تصرّفی را که مصلحت دیدند، بنمایند.

این اقدار و اعطای اختیار از جانب خدا، با نفوذ و جریان اراده و مشیت او منافی نیست و کناره گیری از تمشیت امور و اداره عالم امکان نمی باشد، چنان که منافی با بطلان تفویض - حتی به معنایی که علاّمه مجلسی رحمه الله آن را معقول شمرده - نمی باشد؛(1) زیرا خلق، آفرینش، اصلاح، انتظام، اداره کائنات، تدبیر امور خلق و رزق و اَعمار، تقدیر آجال و موت و حیات و امور دیگر از این قبیل امور است و اعطای

ص: 99

قدرت و ولایت به بنده ای در تصرّف در کائنات، در مواردی که مصالح ثانوی و لطف و مقتضیات خاصّه باشد - مثل اظهار معجزه و اتمام حجت و قوّت و نفوذ کلام و تبلیغ نبیّ و وصیّ و اطمینان قلوب مؤمنین امری دیگر است و تفویض نمی باشد؛ بلکه این اذن و اعطای اختیار و فرمان بر ساختن کائنات و اقدار عبد، از رشته های همان تدبیر کلّی الهی و تنظیم امور و قیام به امر مُلک و ملکوت است که برر حسب حکمت و قاعده لطف لازم می باشد، و احادیث و روایات کثیره متواتری از طرق خاصّه و عامّه دلالت دارند که حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه وآله)و ائمه اطهار(علیهم السلام) این ولایت و اذن و قدرت را دارا و تصرفات آنها در کائنات به صورت اعجاز و خوارق، در موارد بسیار از حقایق مسلّم تاریخ است و انکار آن، - که امر واقع شده است و نزد ارباب اطّلاع از تاریخ و کتب معتبر حدیث تردیدناپذیر است - خردمندانه نیست، چنان که اعتراض به اعطای این ولایت از جانب خدا، گستاخی بزرگ و خلاف تسلیم و حاکی از جهل و بی معرفتی می باشد، که خداوند در این زمینه می فرماید:

(وَقالُوا لَوْلا نُزِّلَ هذا الْقُرْآنُ عَلی رَجُل مِنَ الْقَرْیَتَیْنِ عَظِیم * أَهُمْ یَقْسِمُونَ رَحْمَتَ رَبِّکَ نَحْنُ قَسَمْنا بَیْنَهُمْ مَعِیشَتَهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَرَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْض دَرَجات لِیَتَّخِذَ بَعْضُهُم بَعْضاً

ص: 100

سُخْرِیّاً وَرَحْمَتُ رَبِّکَ خَیْرٌ مِمّا یَجْمَعُونَ)؛(1)

««و گفتند چرا این این قرآن بر مرد بزرگ (و ثروتمندی) از این این دو شهر (مکه و طائف) نازل نشده است؟ آیا آیا آنها رحمت پروردگارت را تقسیم تقسیم می کنند؟ ما معیشت آنها را در دنیا دنیا تقسیم تقسیم کردیم کردیم و بعضی را بر بعضی برتری دادیم،یکدیگر را مسخّر کرده (و باهم تعاون نمایند) و رحمت پروردگارت از تمام آنچه جمع آوری می کنند، بهتر است»».

با همین توضیحی که داده شد، رفع هر شبهه می شود. علاوه بر اینکه در مورد ملائکه نیز این تصرفات بر حسب آیات و روایات - چنان که کراراً گفته شد - ثابت است و همان نحو که ولایت آنها - - در اموری که به آنها مأموریت داده شده و مناصب و مقاماتی که دارند - - منافی با توحید و موجب اشکالی نیست، در ولایت پیغمبر و امام به نحوی که تحقیق شد، اشکالی پیش نمی آید و این گونه اعطای اختیارات و ولایت ها از جانب خدا داخل در اداره امور کائنات و قیام به شئون عوالم ممکنات است که قائم به آن فقط خدای واحد اَحد است و در مقابل، شرک و تفویض نافی آنها است و راجع به مجاری فیض هم، چون مکرّر توضیح دادیم، نظر صحیح و تحقیق در آن، همان است که در بررسی کلام محقق اصفهانی قدس سره بیان کردیم.(2)

ص: 101

(قُلْ حَسْبِیَ اللّهُ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ)؛(1)

«بگو خدا مرا کافی ای است و همه متوکلان تنها بر او توکل می کنند».

(هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ)؛(2)

«و او توانا و حکیم حکیم است».

(هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ)؛(3)

«او زنده و قائم به ذات خویش خویش است».

(هُوَ الرَّحْمانُ الرَّحِیم)؛(4)

«اوست بخشنده و مهربان».

(هُوَ اللّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ)؛(5)

«اوخداوندی ای است خالق، آفریننده ای آفریننده ای بی سابقه و صورتگری (بی نظیربی نظیر)».

(وَ هُوَ الْحَکِیمُ الْعَلِیمُ)؛(6)

«او حکیم حکیم و داناست».

ص: 103

(وَ هُوَ بِکُلِّ شَیْء عَلِیمٌ)؛(1)

«و او به هر چیز آگاه است».

(وَ هُوَ عَلی کُلِّ شَیْء قَدِیرٌ)؛(2)

«و او بر هر چیزی چیزی تواناست».

این مسایل مسائل توحیدی همه بر حسب عقل و قرآن مجید و احادیث مسلّم است، و شک و تردیدی در آنها نیست.

مسأله مسئله دیگری که در اینجا از آن بحث می شود، این است که در طول این صفات و به اقتضای این صفات و به اعطا و بخشش و تقدیر خداوند متعال، اتّصاف ممکنات به نحو واقعی یا اعتباری به این صفات جایز است، هرچند در ممکنات، وصف مانند موصوف، ممکن و حادث و محدود و متناهی، و در معرض زوال و تغیّر و سایر عوارض امکان است.

شکی نیست که ممکنات به بعضی از این صفات اتّصاف دارند، چنان که شکی نیست که این اتصاف آنها، خود دلیل بر وجود ذاتی، است که این اوصاف را به طور کامل و تمام و نامحدود و بالذات و از خود دارا است. البته بعضی از صفات و اوصاف، اختصاص به ذات الوهیت دارد و اتصاف غیر او به آن محال است، مانند احدیت

ص: 104

و واحدیت حقیقیه که غیر از خدا کسی این دو صفت را ندارد؛ امّا بعضی صفات را ممکنات نیز واجدند که اتصاف آنها به این صفات ضروری و غیرقابل انکار است.

مثلاً از صفات حقیقیه الهیه، صفت «"علم»" است که ایزد تعالی و تقدّس، به آن متفرّد و یگانه است و شریک و نظیر ندارد؛ امّا اتصاف ممکن به این صفت، به تقدیر و تعلیم خدا، بلاواسطه یا باواسطه، به طور موهبی یا کسبی و افاضه علم به او یا اقدار او به تعلّم در حدود استعداد و گنجایش و ظرفیت او جایز است و ظهور و تجلّی قدرت و علم الهی است.

یا مثلاً یکی از اسمای الهی، اسم شریف «"السلطان»" و «"الحاکم»" است که حقّ تعالی در صفت سلطنت و حکومت، متفرّد و متوحّد است و کسی در عرض او و از پیش خود، سلطنت و حکومتی بر هیچ چیز ندارد و کسی را در عرض او و بدون جعل یا اعطای او سلطان و حاکم دانستن، شرک و منافی با توحید است؛ امّا سلطنت و حکومت تکوینیه یا جعلیه و اعتباریه به ایجاد یا جعل خدا برای فرد یا افرادی منافی توحید نیست؛ بلکه شعبه ای از شُعب حکومت و سلطنت واقعیه حقیقیه الهیه است، لذا تکویناً انسان حاکم بر خود و مسلّط بر خود است، چنان که بر آنچه خداوند مسخّر او قرار داده است، نیز به ایجاد و تکوین او حاکم است و سلطنت دارد.

ص: 105

همچنین «"قدرت»" از صفات ازلیه حقیقیه الهی است و خدا را در آن شریک و نظیری نیست و هیچ کس و هیچ چیز، در عرض خداوند قادر متعال و از پیش خود، قادر و توانا نیست؛ ولی در طول این قدرت و در اثر ظهور آن و به تدبیر و تقدیر الهی، قدرت یافتن غیر و مطیع ساختن اکوان نسبت به غیر، منازعه با خدا در صفات کمالیه او نمی باشد؛ بلکه اثبات کمال برای ذات بی زوال او است.

چنان که می دانیم، یکی از اسمای حُسنی و صفات علیای الهی، «"ولیّ»" و «"مولی»" است؛ به معنیای صاحب اختیار و زمامدار مطلق و متصرّف مطلق و قائم به امور و شئون ممکنات و این گونه معانی مشابه؛ در این صفت نیز، خداوند قادر سبحان متفرّد و یگانه و یکتا است و همتا و شریک و نظیر ندارد و کسی قائم مقام او نمی شود و این صفت را هم از صفات ذات باید دانست و هم از صفات فعل؛ زیرا به اعتبار اینکه خدا قدرت دارد و صاحب اختیار است و امر خلق و رزق و انتظام امور کائنات و تدبیر و تقدیر امور و شئون آنها با او است، از صفات ذات و از شئون صفت قدرت و بازگشت به صفت علم و قدرت می کند و از جهت قیام ذات الوهیت به تدبیر امور و تصرّف در شئون کائنات و خلق و رزق و اماته و احیا و اعطا از صفات فعل است.

ص: 106

پس به هر دو جهت، خدا ذاتاً و فعلاً ولیّ و مولی است و هیچ کس و هیچ ممکنی با خدا در این صفت شریک نیست؛ امّا اعطای ولایت تکویناً و احداثاً یا جعلاً و تشریعاً، به نحوی که همان ظهور ولایت مطلقه الهی ذاتاً و فعلاً، و استمرار فعلی آن باشد و تفویض هم نباشد، جایز است و ظهور سعه همان ولایت الهی خواهد بود، و فی الواقع اولیاء الله عاملان اجرای اراده و مشیت الهی و مشیّة الله و وسایط انفاذ و اجرای آن می باشند که اگرچه به اختیار و ولایتی که دارند - باذن الله - تصرّفاتی می نمایند - چنان که در نوع چهارم و پنجم به آن اشاره شد - در این تصرّفات و اظهار خوارق، واسطه و عامل ارادةالله و متحرک به آن هستند.

بنابراین اگر آیه یا روایت یا فقره ای از زیارتی، دلالتی بر این گونه ولایت ها نسبت به حضرات معصومین(علیهم السلام) بنماید، مانند:

««إِیابُ الْخَلْقِ إِلَیْکُمْ وَحِسابُهُمْ عَلَیْکُمْ... وَعَزائِمُهُ فِیکُمْ»؛»(1)

««برگشتن خلق به سوی شما و حساب آنها با شما است؛... و تصمیمات پروردگار درباره شما است»».

نباید آن را به اسم غلوّ یا شرک یا تفویض، و علی رغم واقعیات و وقایع مسلّم تاریخ ردّ کرد؛ بلکه باید در سند و دلالت آن بر اساس

ص: 107

موازین علمی - که به آن در این بحث ها اشاره ای شد - بررسی و تحقیق نمود، که:

وَکَمْ مِنْ عائِب قَوْلا صَحِیحا وَآفَتُهُ مِنَ الْفَهْمِ السَّقِیم(1)

چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

سخن شناس نه ای، دلبرا خطا اینجاست

و در مقام مبالغه در توحید افعالی، اثبات نقص کرد ه اند -) که در هنگام دعا و توجّه یا اراده و خواست نبیّ یا وصیّ، فعل را انجام می دهد؛ مثلاً شقّ القمر می نماید، یا درخت را به سوی پیغمبر سیر می دهد، یا سوسمار را به نطق در می آورد، یا بیمار را شفا می دهد، یا مرده را زنده می سازد، یا خود ولیّ یا کسی را که او خواسته است طیّ الارض می دهد، یا جمع کثیری را با طعام قلیلی اشباع و سیر می نماید، و امثال این کارها را انجام می دهد و نسبت این افعال به نبیّ یا وصیّ مجاز است.

به این افراد می گوییم: با اینکه خداوند متعال خود در مورد حضرت عیسی - - علی نبینا و آله و علیه السلام -- می فرماید:

(إِذْ تُبْرِئُ الْاَکْمَهَ وَالْاَبْرَصَ بِإِذْنِی وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتی بِإِذْنِی)؛»(1)

««(به خاطر بیاوربیاور) هنگامی را که... کور مادرزاد و مبتلا به بیماری بیماری پیسی پیسی را به فرمان من شفا می دادی دادی و مردگان را به فرمان من زنده می کردی»».

و در مورد ملائکه می فرماید:

(الَّذِینَ تَتَوَفّیهُمُ الْمَلاَئِکَةُ)؛(2)

««همان ها که فرشتگان (مرگ) روحشان را می گیرند»».

ص: 109

یا(تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا)؛(1)

««فرستادگان ما جان او را می گیرند»».

یا( لاَهَبَ لَکِ غُلاماً زَکِیّاً)؛(2)

««تا پسر پاکیزه ای پاکیزه ای به تو ببخشم»».

و این افعال را به آنها نسبت می دهد - چنان که افعال عباد را در

آیات بسیار به خودشان نسبت داده است - و این معنای در تمام این موارد منافی با توحید افعالی نیست، تا قرینه بر مجاز باشد؛ بلکه مقتضای عموم قدرت خدا، بدون اینکه موجب اثبات صفت نقصی گردد، صحّت این ولایت و اقدار است. بنابراین وجه تمامی برای صحّت این تفسیر و توجیه نیست. باا این حال، اگر کسی به گمان خود - حذراً من القول بالتفویض - این جهت را تصدیق نکند، با او سخنی نداریم؛ زیرا این گونه ناباوری ها در تحقیق ولایت و شئون و مقامات ائمّه اطهار(صلی الله علیه و آله) و با اعتراف به اصل آن - ان شاء الله تعالی - مضرّ به ایمان و تشیّع و ولایت نیست، هرچند با کمال آن منافی باشد.

به عبارت دیگر: اصل اظهار و صدور این تصرّفات - که از آن تعبیر به ولایت می شود - مورد اتفاق است، هرچند در تفسیر و توجیه آن اختلاف نظر باشد.

ص: 110

در پایان این بحث، قسمتی از مطالب رساله توحیدیه کتاب الهیات در نهج البلاغه - که از تألیفات نویسنده است - با اندکی تصرّف در عبارات، برای تتمیم فایده در اینجا درج می شود و مشروح و مبسوط این مطالب را به آن کتاب حواله می دهیم.(1)

««و آنچه را در دست داری بیفکنبیفکن، تمام آنچه را ساخته اند می بلعد»».

و مثال مورد ذی شعور نیز آیات بسیاری است، مثل این آیات درباره ملائکه:

(الَّذِینَ تَتَوَفّیهُمُ الْمَلآئِکَةُ طَیِّبِینَ)؛(1)

««همان ها که فرشتگان (مرگ) روحشان را می گیرند می گیرند درحالی که پاک و پاکیزه اندپاکیزه اند»».

و(الَّذِینَ تَتَوَفّیهُمُ الْمَلآئِکَةُ ظالِمِی أَنفُسِهِمْ)؛(2)

««همان ها که فرشتگان (مرگ) روحشان را می گیرند می گیرند در حالی که به خود ظلم کرده بودند! »».

و(وَلَوْ تَری إِذْ یَتَوَفَّی الَّذِینَ کَفَرُوا الْمَلآئِکَةُ)؛(3)

««و اگر ببینی ببینی کافران را هنگامی که فرشتگان (مرگ) جانشان را می گیرندمی گیرند»».

و(فالْمُدَبِّراتِ أمراً)؛(4)

««قسم به فرشتگانیکه به فرمان حقّ، به تدبیر نظام خلق می کوشند و آنها که امور را تدبیر تدبیر می کنند»».

ص: 112

و(فالْمُقَسِّماتِ أمراً)؛(1)

««و سوگند به فرشتگانی فرشتگانی که کارها را تقسیم تقسیم می کنند»».

و) یُدَبِّرُ الأاْمْرَ مِنَ السَّمآءِ إِلَی الأاْرْضِ ثُمَّ یَعْرُجُ إِلَیْهِ)؛(2)

را از آسمان به سوی زمین تدبیر می کند، سپس به سوی او بالا می رود»».

و( لاهَبَ لَکِ غُلاماً زَکِیّاً)؛(3)

««تاپسر پاکیزه ای پاکیزه ای به تو ببخشم»».

و) لِنُرْسِلَ عَلَیْهِمْ حِجارَةً مِن طِین(؛(4)

««تا بارانی از «سنگ - گل» بر سر آنها بفرستیم»».

و مانند آن بنده ای که شرح دیدار موسی(علیه السلام) از او، در سوره کهف مذکور است، که مأموریت هایی غیبی نظیر مأموریت ملائکه دارد، و گاهی افعال را به خود نسبت می دهد و می گوید:

(فَأَرَدْتُّ أَنْ أَعِیبَها)؛(5)

««و من خواستم آن را معیوب کنم»».

ص: 113

و(فَأَرَدْنا)؛(1)

««از این این رو، خواستیم»».

و گاهی به خدا نسبت می دهد:

(فَأَرادَ رَبُّکَ)؛(2)

««و پروردگار تو می خواست»».

و در پایان هم می گوید:

(وَما فَعَلْتُهُ عَنْ أَمْرِی)؛(3)

««و من آن (کارها) را خودسرانه انجام ندادم»».

و در مورد عیسی بن مریم ‘(علیهما السلام) در سوره مائده می فرماید:

(وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ بِإِذْنِی فَتَنفُخُ فِیها فَتَکُونُ طَیْراً بِإِذْنِی وَتُبْرِئُ الأکْمَهَ وَالأبْرَصَ بِإِذْنی وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتی بِإِذْنِی)؛(4)

ص: 114

««و هنگامی که به فرمان من، ازگل چیزی چیزی به صورت پرنده می ساختی و در آن می دمیدیمی دمیدی، و به فرمان من، پرنده ای می شد و کور مادر زاد ، و مبتلا به بیماری پیسی را به فرمان من، شفا میدادی می دادی و مردگان را به فرمان من زنده می کردی»».

و در آیه 49 سوره آل عمران، نیز می فرماید:

(اَنِّی أَخْلُقُ لَکُمْ مِنَ الطِّینِ کَهَیئةِ الطَّیر)؛

««من از گِل چیزی چیزی به شکل پرنده می سازم»».

و گاهی هم این وسایط و تأثیر آنها - چون استقلال ندارند و به مشیت الهی است، هرچند واسطه بالاختیار باشند - الغا الغا می شود و فعلی که فعل عبد است، به خدا نسبت داده می شود، چنان که می فرماید:

ص: 115

(وَما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلکِنَّ اللّهَ رَمی)؛(1)

««و این این تو نبودی (ای پیامبر پیامبر که خاک و سنگ به صورت آنها) انداختی بلکه خدا انداخت»».

و با توجّه به این نکته، اعضال و اشکالی که بعضی در فهم برخی از آیات دارند، مثل:

(وَیُضِلُّ اللّهُ الظّالِمِینَ)؛(2)

««و خداوند ستمگران را گمراه می سازد»».

و (إِنَّکَ لا تَهْدِی مَنْ أَحْبَبْتَ وَلکِنَّ اللّهَ یَهْدِی مَن یَشآءُ)؛(3)

«تو نمی توانی کسی را که دوست داری هدایت کنی ولی خداوند هرکس را بخواهد هدایت می کند».

مرتفع می گردد.

بنابراین اطلاق این اسماء بر غیر خدا، در هر مورد که منع شرعی نداشته باشد و یا اذن شرعی وجود داشته باشد، مانعی ندارد و برحسب لغت هم صحیح است، و استناد این افعال به وسایط و عاملاین آن نیز شرک نمی باشد، و گفتن اینکه: نبیّ یا وصیّ یا مَلَک او

ص: 116

را زنده گردانیده، به این ملاحظات اشکال ندارد، چنان که شفا را که به واسطه دوا حاصل می شود، به دوا نسبت می دهند، شفایی را هم که بدون وسایط طبیعی، در اثر توسّل به نبیّ یا ولیّ حاصل می شود و عامل و واسطه آن نبیّ یا ولیّ است، به آن عامل؛ مثل عیسی بن مریم و موسی بن جعفر(علیهم السلام)(1) نسبت می دهند و حتی به قرآن و سوره حمد و دعا نیز مستند می سازند، هرچند شافی حقیقی و کسی که این کلمه بر او بدون هیچ گونه مسامحه و تجویز اطلاق می شود، خدا است.

این مسئله مسئله که ملائکه با یا افرادی از بشر، با علم و اختیار و توجّه خودشان یا با عدم علم، در مسیر اجرای مشیت الهی قرار می گیرند و به آنها قدرت اماته و احیا و خلق اعطا می شود، تفویض نمی باشد

و منافات با بطلان آن ندارد؛ زیرا تفویض به دو معنا گفته می شود:

یکی تفویضی که در مبحث جبر و تفویض نفی شده و «لا جَبْرَ وَلا تَفْوِیضَ»(2) قلم بطلان بر آن کشیده است، و آن عبارت است از: نفی مشیت خدا در افعال عباد و استقلال تامّ عباد در افعال، و این عقیده خلاف توحید در افعال و شرک است؛

و دیگر تفویضی است که نسبت به حجج و ائمه اطهار(علیهم السلام) در روایات نفی آن شده است، و آن این است که: به طور کلی امر خلق و رزق و سایر امور از جانب خدا به ائمه(علیهم السلام)

ص: 117

واگذار شده و خدا را در آن، مشیّت و تصرّف و دخالت و قضاوقدر و تدبیری نیست، که این عقیده نیز شرک و منافی با توحید در افعال و دوام فیض و افاضه، و آیات کثیره صریحه قرآن و روایات بسیار است.

امّا واسطه بودن در انفاذ مشیت الهی و امر خلق و رزق و شفای بیماران، شرک نیست که واسطه بودن و وسیله گشتن واسطه نیز، کار خدا و به اذن او باشد؛ خواه واسطه شعور داشته باشد یا نداشته باشد.

و نیز توجّه و مسألت مسئلت از وسایط صاحب شعور و اختیار - ، که در حدود همین انفاذ مشیّت الهی و به نحوی که خارج از مشیت و قضاوقدر او نباشد، امری را انجام دهند -، شرک نیست و با عدم منع شرعی یا به شرط اذن شرع جایز است و تأثیر این توجّه و مسألت مسئلت و درخواست شفاعت، نظیر صدقه دادن و دعا و مسألت مسئلت مستقیم از خداوند متعال است که امر را بر وفق حکمت و مصلحت جریان می دهد.

با این حال، دعا و صدقه «"مأمور به»" است و مؤثر واقع می شود. توسل به این وسایط و استشفاع به آنها نیز برحسب مشیت الهی مؤثر و موجب دفع بلا یا شفا یا زیادتی رزق می گردد، که وقتی کسی از آنها درخواستی کرد، آنان به مشیت و اذن خدای تعالی آن درخواست را انجام می دهند و بسا که مأمور باشند انجام دهند، چنان که «"مادر»" واسطه تغذیه طفل و استفاده او از خزاین ارزاق الهی است که به مشیت الهی، شیر در پستان او آفریده شده است؛ ولی اگر طفل گریه

ص: 118

کند و از مادر بخواهد و پستان او را بمکد، مادر به او شیر می دهد. این امور، اسراری است که عقول افراد عادی به پایان آن نمی رسد و از درک تفاصیل آن عاجز می شود.

این نکته هم ناگفته نماند: غرض از این تحقیق، این نیست که تمام افعال و کارهای الهی توسط وسایط انجام می شود و وسایط به اختیار خود و به امر خدا، آنها را انجام می دهند؛ بلکه غرض این است که خداوند متعال با وسایط شاعره شاعره و مختاره هم افعالی را انجام می دهد که خود، عالم به مصالح و موارد آن است.

حاصل این است که: توسّل به ملائکه، مانند اینکه گفته شود:

««مَلآئِکَةُ رَبِّی!ارْفَقُوا بِی یا مَلآئِکَةُ رَبِّی»؛»(1)

««ای ملائکه پروردگار من! با من مدارا کنید»».

و نیز توسّل به ائمه(علیهم السلام) در این نظامی که اجمالی از آن بیان شد و از دایره قضاوقدر حقّ خارج نیست، شرک نمی باشد و هر شأنی از این شئون که بر حسب دلیل معتبر برای ایشان ثابت شود، معقول و در مسیر عقاید محکم و متقن و منطق توحیدی مقبول است و آنچه شرک است، این است که کسی یا چیزی بالذّات در عرض خدا و فاعل افعال خدا و خالق و یا مستقل در افعال و اداره خود یا خلق شمرده شود،

ص: 119

این گونه معانی شرک است، هرچند گفته شود: خدا این قدرت را به عبد داده و او را مستقل قرار داده و خود کناره گیری کرده است، چنان که در طیّ مطالب گذشته به تفصیل توضیح داده شد.

امّا اگر کسی باذن الله و به قضاوقدر او، عامل ارادة الله و به حول و قوه و مشیت او، فعلی را که به او مستند می شود، انجام دهد و اگر فعلی که ممکن است بلاواسطه از خدا صادر شود، به واسطه غیری از بشر یا فرشته، به اذن خدا و امر خدا صدور یابد، مانند شفای بیماران به اذن الله یا احیای اموات یا خبر از غیوب یا قبض ارواح، منافات با توحید ندارد و عین سَرَیان مشیّة الله و جریان و نفوذ ارادة الله است که به هر نحوی بخواهد امر خود را اجرا می کند و کسی نمی تواند مانع از اراده او شود، که:

(لا یُسْأَلُ عَمّا یَفْعَلُ، وَلا یُمْنَعُ عَمّا یُرِیدُ؛ بَلْ هُوَ فَعّالٌ لِما یُرِیدُ، وَعَلی ما یَشآءُ وَعَلی کُلِّ شَیْء قَدِیرٌ؛)

«خداوند هر آنچه انجام دهد مورد سؤال واقع نمی شود و از آنچه اراده کند منع نمی گردد؛ بلکه هر چه او اراده کند و بخواهد انجام می دهد و بر هر چیزی توانا است».

و غیر از این، اگر بگوییم: خدا فقط قادر به احیا و اماته و افعال دیگر بدون واسطه است، اثبات عجز می شود. همان طور که خدا می تواند کاری را بلاواسطه و بدون اسباب انجام دهد، با واسطه و وسایط و اسباب هم می تواند انجام دهد و همان طوری که «"آدم»" را بدون واسطه پدر و مادر و «"عیسی»" را بدون پدر می آفریند، دیگران را با واسطه پدر و مادر

ص: 120

و اجداد و جدّات آفریده است، تفاوت نمی کند که واسطه، فاعل عاقل شاعر مختار باشد یا نباشد. و آنچه گفته شد، با آیاتی مانند:

(إِنَّ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ لَن یَخْلُقُوا ذُباباً وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَإِن یَسْلُبْهُمُ الذُّبابُ شَیْئاً لا یَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ)؛(1)

««کسانی را که غیراز غیر از خدا می خوانیدمی خوانید، هرگز نمی توانند مگسی بیافرینندبیافرینند، هرچند بر این این کار دست به دست هم دهند؛ و اگر مگس چیزی چیزی را از آنها بربایدبرباید، نمیتوانند نمی توانند آن را باز پس گیرندگیرند»».

منافی نمی باشد؛ زیرا به قرینه آیاتی دیگر مانند:

(أَنِّی أَخْلُقُ لَکُمْ مِنَ الطِّینِ کَهَیئَةِ الطَّیرِ)؛.(2)

««من ازگل چیزی چیزی به شکل پرنده می سازم»».

مفاد آن اثبات عجز معبودهای غیر حقّ است، و اینکه مورد نفی در آیه استقلال در خلقت و خارج از اراده و مشیّت و اذن و قضاوقدر و تسبیب الهی است که بدیهی و مسلّم است.

ص: 121

ص: 122

خدا تعیین می شود و جاری ساختن نظامات دیگر، خروج از عبودیت خدا و تجاوز به حریم حکومت و قوانین اوست:

(إِنِ الْحُکْمُ إِلاَّ لِلّهِ للّهِ أَمَرَ أَلاّ تَعْبُدُوا إِلاّ إِیّاهُ)؛(1)

««حکم تنها از آن خداست، فرمان دان داده که غیر غیر از او را نپرستیدنپرستید»».

و آیه:

(أَلَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِما أُنزِلَ إِلَیْکَ وَما أُنزِلَ مِن قَبْلِکَ یُرِیدُونَ أَن یَتَحاکَمُوا إِلَی الطّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَن یَکْفُرُوا بِهِ وَیُرِیدُ الشَّیْطانُ أَن یُضِلَّهُمْ ضَلالا بَعِیداً ) * (وَإِذا قِیلَ لَهُمْ تَعالَوْا إِلی ما أَنزَلَ اللّهُ وَإِلَی الرَّسُولِ رَأَیْتَ الْمُنافِقِینَ یَصُدُّونَ عَنکَ صُدُوداً)؛(2)

««آیا ندیدی کسانی را که گمان می کنند به آنچه (از کتاب های آسمانی) که بر تو و به آنچه پیش پیش از تو نازل شده، ایمان آورده اند، ولی باز می خواهند برای داوری نزد طاغوت و حکام باطل بروند؛ با اینکه به آنها دستور داده شده که به طاغوت کافر شوند اما شیطان می خواهد آنان را گمراه کند و به بیراهه های

ص: 124

دوردستی بیفکند؛ و هنگامی که به آنها گفته شود: «به سوی آنچه خدا نازل کرده و به سوی پیامبر پیامبر بیاییدبیایید » منافقین را می بینی می بینی که از (قبول دعوت)تو،اعراض می کنند»».

قبول نظامات غیر شرعی، یک نوع پرستش و عبادت غیر و مشرکانه و خلاف عقیده توحید و نظاماتی است که منشأ و منبع آن توحید است و با خالص کردن اطاعت برای خدا نیز مخالف است، و فکراً و عملاً شرک است:

(وَما أُمِرُوا إِلاّ لِیَعْبُدُوا اللّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ)؛(1)

««و به آنها دستوری داده نشده بود جز اینکه اینکه خدا را بپرستند درحالی که دین دین خود را برای او خالص کنند»».

«و امر نشدند مگر بر اینکه خدا را به اخلاص کامل در دین اسلام پرستش کنند».

(أَلا للِّهِ الدِّینُ الْخالِصُ)؛(2)

««آگاه باشید که دین خالص از آنن خداست»».

بنابراین ولایت بر قانون گذاری - اگر صحّت جعل آن برای غیرخدا ثابت شد - حتماً باید به جعل و اعطای خدا باشد، و ولایت تشریعی بر جعل احکام و تشریع قوانین و نظامات - چه تشریعیه از باب صفت به حال متعلق موصوف صفت ولایت باشد و یا اینکه صفت خود

ص: 125

ولایت باشد، و مراد آن گونه ولایت بر قانون گذاری باشد که با جعل و تشریع اعطا شده باشد که در مقابل ولایت حقیقیه الهیه بر تشریع قرار دارد - باید از جانب خدا باشد و از جانب غیرخدا اگرچه تمام افراد جامعه باشند - صحیح نیست و مداخله در شئون و اختصاصات الهی و مشرکانه است، چنان که در تعیین زمامدار و ولیّ امور خلق نیز همین معیار را باید رعایت کرد و از منطقه حکومت و سلطنت الهی به اندازه سر مویی نباید خارج شد. بنابراین در اینکه یک معنای ولایت تشریعی، ولایت به نحو جعل و تشریع بر امور تشریعی و جعل قانون است، شبهه ای نیست، چنان که در اینکه این ولایت از جانب خدا به طور کلّی و در جعل تمام قوانین و احکام، به پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) هم اعطا نشده است، سخنی نیست و عقل و نقل بر آن اتفاق دارند.(1)

آنچه مورد بحث است، این است که: آیا در بعضی از موارد، این ولایت به پیغمبر اکرم و ائمّه هدی(علیهم السلام) تفویض شده و مانع شرعی و عقلی دارد یا نه؟ این مطلبی است محتاج به تأمّل و تحقیق.

ص: 126

در کتاب شریف الکافی، بابی است به این عنوان: «باب التفویض إلی رسول الله (|صلی الله علیه و آله) و إلی الأئمّة(علیهم السلام) فی امر الدین» که متضمن بر ده روایت است.(1) در "بحارالانوار" نیز در باب «نفی الغلوّ فی النبیّ والأئمّة - صلوات الله علیه و علیهم - وبیان معانی التفویض وما لا ینبغی أن ینسب إلیهم منها وما ینبغی» فصلی است به عنوان «فصل فی بیان التفویض ومعانیه».(2)

در کتب دیگر حدیث، مثل "بصائر الدرجات"(3) و الوافی"(4) نیز این اخبار وارد شده است. علاّمه مجلسی رحمه الله در "مرآة العقول"(5) و "بحار الانوار"(6) می فرماید: «تفویض امر دین دو احتمال دارد:

احتمال اوّل اینکه: خدا به پیغمبر و ائمه(علیهم السلام) عموماً امر دین را تفویض کرده باشد که بدون وحی و الهام، هرچه را بخواهند حلال و هرچه را بخواهند حرام کنند و آنچه را بخواهند تغییر دهند. سپس می فرماید: این باطل است (و هیچ) عاقلی آن را نمی گوید.

احتمال دوم اینکه: خداوند متعال تعیین بعضی از امور را به پیغمبر تفویض فرموده، که اصل تعیین به وحی و اختیار به الهام باشد

ص: 127

و باوجود این، اختیار پیغمبر به وسیله وحی تأکید شود و این نحو تفویض مدلول نصوص مستفیضه است و ظاهر کلینی قدس سره و اکثر محدّثین، اختیار این قول است و عقلاً هم مانعی ندارد.

و تحقیق این است که: تفویض مطلق به نبیّ یا وصیّ در امر تحلیل و تحریم و جعل و تشریع احکام و تغییر «ما أنزل الله» باطل است و احتمال آن ملغی است. و زندگی پیغمبران و تاریخ حیات پیغمبر گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله)مملو است از دلایل و شواهدی که آن را ردّ می کند، و آیات شریفه قرآن و احادیث متواتره نیز بطلان این احتمال را ثابت می نماید و بالجمله بطلان آن از ضروریات دین است.

بله، تفویض بیان حکم به امام که «ما أوحی الله به إلی النبی» را در هر وقت مصلحت دید بیان کند، سخن دیگری است و بعضی اخبار باب را می توان بر آن حمل کرد.

و امّا تفویض به معنای دوم که علاّمه مجلسی احتمال داد ه اند، ممکن است به این نحو تقریر شود: شکی نیست که نفس کامل نبیّ، تحت رعایت خاصّه خدا است و القائاتی که به قلب مقدّس و قدسی او می شود، همگی الهی است و احادیث متواتری بر این مدّعی دلالت دارد، مثل روایات کثیره باب ارواح و انوار پیغمبر و ائمه اطهار(غلیهم السلام) و روایات و احادیثی که دلالت دارد بر اینکه ایشان مؤید به روح القدس می باشند.

ص: 128

بنابراین در بعضی موارد به همان نحو دوم که مجلسی فرموده است؛ تفویض احکام به پیغمبر|(صلی الله علیه وآله)و اختیار آن حضرت به اخذ «مایلقی فی قلبه» و امر و نهی به آن مانعی ندارد، و جایز است که آیه:

(وَما آتاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَما نَهاکُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا)؛(1)

««آنچه را رسول برای شما آورده، بگیرید (و اجرا کنید)، و از آنچه نهی نهی کرده خودداری نماییدنمایید»».

نیز به این شأن پیغمبر(صلی الله علیه وآله)دلالت داشته باشد و .واضح است که عصمت و طهارت قلب پیغمبر همین اقتضا را دارد که هرچه در قلب او القا می شود، از هوا نبوده و از جانب خدا باشد؛ بنابراین اشکالی ندارد در مواردی که در روایات هم به برخی از آنها اشاره شده است، این نحو تفویض شرعی را در مورد پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله) قائل باشیم.

و نیز ممکن است این تفویض را به این معنا بگیریم که: اصل در اشیا حظر و منع می باشد، در غیر مواردی که شریعت به آن تقوّم دارد و فقط این اصل در بین است. رفع منعی که از این اصل استفاده می شود و ابقای آن، با پیغمبر است. چیزی که هست، اینکه این احتمال هم اگرچه فی حدّ نفسه جایز است، ولی شاید خبری که آن را تأیید کند، نداشته باشیم و کسی هم این احتمال را نداده است.

ص: 129

حاصل این است که: تفویض، فی الجمله و در موارد معدوده و مقتضیه، برحسب روایات که مصلحت آزمایش و تربیت عباد، یا مصلحت نبوات و پیامبران اقتضا نماید، بلامانع است و به هر مقدار و در هر مورد دلیل قطعی اقامه شد، پذیرفته می شود.(1)

امّا نسبت به امام(علیه السلام)، اگرچه مقام عصمت و طهارت قلبی و قدس ذاتی پیغمبر را داراست - این تفویض مشکل و به فرمایش علاّمه مجلسی قدس سره در شرح حدیث هشتم این باب در مرآة العقول - محتاج به تکلّف است؛(2) زیرا با ضرورت خاتمیت دین اسلام و اکمال دین و پایان قانون گذاری و تغییر نیافتن احکام تا روز قیامت، که:

««حَلالُ مُحَمَّد حَلالٌ أَبَداً إِلی یَوْمِ الْقِیامَةِ وَحَرامُهُ حَرامٌ أَبَداً إِلی یَوْمِ الْقِیامَةِ»؛»(3)

ص: 130

««حلال حضرت محمّد(صلی الله علیه وآله)تا روز قیامت حلال و حرامش تا روز قیامت حرام می باشدمی باشد»».

باید توجیه قول به این گونه تفویض به امام، در هر حدّی فرض شود، به نحوی که با این معانی منافی نباشد، ممکن باشد. از این جهت می توان گفت: اگر اخباری مشعر یا ظاهر در این نوع مقالات ولایت تشریعی برای ائمه اطهار(علیهم السلام) باشد، محمول بر تفویض اظهار بعضی از احکام مخزونه نزد ایشان است و یا مراد واگذاری تشخیص مصادیق و تبیین جهات و حدود احکام به ذهن - ثاقب و ملهم و ضمیر مؤید و روشن و صاف امام(علیه السلام) است که بسا با استنباط افراد عادی درک نمی شود و در موارد بسیار، در فقه و تفسیر و مسایل مسائل مشکلی که جلو آمد، درک عالی و ضمیر روشن و مؤیّد آنها حلاّل مشکلات شد.

از مجموع این مطالب روشن گردید که ولایت تشریعی به احتمال دوم علاّمه مجلسی قدس سره در معنایی تفویض در امر دین نسبت به پیغمبر(صلی الله علیه وآله) قابل قبول است و احادیث مستفیضه به اطلاق یا

ص: 131

به صراحت، و بلکه آیات قرآن نیز بر آن دلالت دارند. بااین حال، چون مورد از مواردی است که خبر واحد در آن حجت نیست، اگر برای کسی از جهت دلالت آیه، و یا سند و دلالت احادیث قطع حاصل نشود و احادیث را در معانی دیگر ظاهر بداند، در اجتهاد خود آزاد است؛ زیرا گمان نمی رود این مسئله از ضروریّات دین یا مذهب باشد.

و امّا نسبت به امام(علیه السلام) از جهت محذوراتی که به آن اشاره شد، توجیه قول به آن مشکل است و اخباری را که در مورد تفویض امر دین به ائمه(علیهم السلام) رسیده است، با فرض صحّت سند، می توان با اعتماد بر قرینه عقلیه محمول بر یکی از مطالب ذیل دانست:

1 - ولایت تشریعی بر بیان احکام در مواقع مقتضی و مناسب.

2 - ولایت بر بیان مصادیق و صُغریات و خصوصیات و حدود احکام، به نحوی که در ذهن روشن و صاف آن بزرگواران منعکس گردد، به طوری که در بسیاری از موارد، پس از بیان دیگران هم آنچه را قبلاً از درکش عاجز بودند، درک و تصدیق می کردند.

3 - ولایت بر امور حکم و اداره و شئونی که پیغمبر| بر آن به مقتضای مقام حکومت عامه ولایت داشتند.

4 - ولایت بر امور مالی و تفویض آن به ایشان و محامل دیگر.

ص: 132

می شود، چنان که اهل سنّت گفته اند، هرچند حتی در مورد ابوبکر و عمر و عثمان اجماعی در کار نبود و بر اساس تزویر و حیله و تبانی و قرارهای سیاسی، ولایت عهدی و انتخاب شورای شش نفری انجام شد و در خلفای بنی امیه و بنی عباس هم - چنان که می دانیم - انتخاب و اجماع هیچ مفهومی نداشت و اگر هم مردم از روی ترس و اجبار بیعت نمی کردند، حاکم خود را حاکم می دانست. به هر ر صورت اصل وجوب اطاعت زمامدار، و ولایت او را - چه تشریعیه بنامیم یا شرعیه - همه قبول دارند.

شیعه، این ولایت تشریعیه یا شرعیه را - که از شُعب ولایت و حکومت و سلطنت الهی است، و از عصر پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله)و پیش از آن تا حال باقی و برقرار است، مستمر و غیر منقطع دانسته، هم اکنون نیز خود را تحت این نظام و حکومت و ولایت تشریعی می داند، و در هر زمان و هر کجا باشد، باید مطیع این نظام باشد، و اطاعت از این نظام (نظام امامت) را فاضل ترین وسیله تقرّب به خدا می شناسد، و خروج از این ولایت و دخول در ولایت و حکومت دیگران را، خروج از ولایت و حکومت خدا و دخول در ولایت غیر خدا می داند، و هر نظامی غیر از این نظام را فاسد و باطل می داند و آن را طرد می کند و امتناع از اطاعت آن را واجب می شمارد و می گوید:

ص: 134

««لا دِینَ لِمَنْ دانَ اللهَ بِوِلایَةِ إِمام جآئِر لَیْسَ مِنَ اللهِ وَلا عُتْبَ عَلی مَنْ دانَ اللهُ بِوِلایَةِ إِمام عادِل مِنَ اللهِ»؛»(1)

««هر که کس خدا را با پیروی پیروی از امام ستمگری ستمگری که از جانب خدا نیست دینداری دین داری کند، دین ندارد و سرزنش نیست بر کسی که با پیروی پیروی از امام عادل از جانب خدا دینداری دین داری کند»».

و برر اساس این نظام عالی الهی مقدّس و منزه است که شیعه در عصر حاضر اوامر حکّام شرع و فقهای عادل و علمای عامل را واجب الاطاعه دانسته و مطیع فرمان و فرمان بر آنها است، و اطاعت آنان را رمز تشیّع و نشانه ولایت و تسلیم و ایمان خود به نظام امامت و بیزاری از نظامات دیگر می داند و تخطّی از این نظام و مخالفت احکام فقها را استخفاف به حکم خدا می شمارد.

خلاصه خلاصة کلام این است که: ولایت پیغمبر(صلی الله علیه و آله) و ائمه(علیهم السلام) بر اموال و نفوس و امور مردم، و ریاست آنها بر جمیع شئون عمومی دین و دنیا از جانب خدا مسلّم و مورد هیچ گونه شبهه ای نیست و از آیات کریمه قرآن مثل آیات ذیل استفاده می شود:

(وَما کانَ لِمُؤْمِن وَلا مُؤْمِنَة إِذا قَضَی اللّهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَن یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِن أمرِهِم)؛(2)

ص: 135

«هیچ مرد و زن با اییمانی حق ندارند هنگامی که خدا و پیامبرش پیامبرش امری را لازم بدانند، اختیاری اختیاری و ( در برابر فرمان خدا، ) داشته باشد»».

و آیه:

(یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الأمْرِ مِنکُمْ)؛(1)

«ایی کسانی کسانی که ایمان آورد ه اید، اطاعت کنید کنید خدا را؛ و اطاعت کنید کنید پیامبر پیامبر خدا و اولوا الامر (اوصیای اوصیای پیامبرپیامبر) را».

و آیه:

)إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَهُمْ راکِعُونَ(؛(2)

«سرپرست و ولیّ شما تنها خدا است و پیامبر پیامبر او و آنها که ایمان ایمان آورده اند، همان ها که نماز را برپا می دارند و در حال رکوع، زکات می دهند».

لازم به تذکّر است آیات شریفه ای مثل:

(إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ. ..)؛(3)

ص: 136

و

( أَطِیعُوا اللّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الأمْرِ مِنکُمْ ...)؛(1)

نباید جز به ائمّه معصومین(علیهم السلام)، به احدی حتی فقها تفسیر شود - هرچند بعضی از مفسّرین عامّه، «"اولی الامر»" را تفسیر به فقها تفسیر نموده اند - زیرا هم روایات معتبر در تفسیر این آیات رسیده است که

برحسب آن روایات، مراد ائمه ائمة معصومین(علیهم السلام) می باشند و تفسیر آن به دیگران از فقها و سلاطین و زمامداران و کسانی که خود را به عنوان خلیفه یا القاب دیگر خواندند، تفسیر به رأی است و هم از آنجا که این آیات دلالت بر عصمت «"اولی الامر»" دارند، بر غیر ائمّه اثنی عشر(علیهم السلام) انطباق ندارند؛ زیرا در بین امّت - غیر از ایشان و حضرت زهرا(علیها السلام)- کسی دارای مقام عصمت نیست و برای غیر ایشان ادّعای عصمت نشده است، مثلاً آیه:

(أَطِیعُوا اللّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الأمْرِ مِنکُمْ)؛(2)

علاوه بر آنکه برحسب روایات، تفسیر به ائمّه طاهرین(صلی الله علیه و آله) شده است، از دو جهت دلالت بر عصمت «"اولی الامر»" دارد:

ص: 137

اوّل: از جهت آن که امر به اطاعت مطلق است و متعلّق خاصّی برای آن ذکر نشده است. بنابراین چون امر به اطاعت مطلق از غیر معصوم جایز نیست و خلاف حکمت و معرض وقوع در خطا و خلاف واقع است، پس باید مورد آن پیغمبر و امام معصوم باشد که در اطاعت از آنها خطا و خلافی پیش نمی آید.

دوم: از این جهت که اطاعت اولی الامر مقرون به اطاعت رسول شده است و اطاعت رسول به طور مطلق واجب می باشد.

یکی از نکاتی که در امر به اطاعت «"رسول خدا» و «اولی الامر»"،کلمه «"اطیعوا»" مکرّر شده و در امر به اطاعت اولی الامر، «"واو»" عاطفه آورده شده و کلمه «"اطیعوا»" تکرار نشده است، این است که: امر به اطاعت در «"اطیعوا الله»" ارشادی است و در:

)وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الأمْرِ مِنکُمْ(؛(1)

@@مولوی و تعبّدی است.

بنابراین، اگر کسی بگوید: اطاعت فقها - به طور عموم یا بالخصوص - به حکم این آیه واجب شده و غرضش این باشد که «اولی الامر» مذکور در آیه شامل آنها هم می شود، به صواب و درستی سخن نگفته و تفسیر به رأی نموده است؛ ولی اگر غرضش این باشد که چون به حکم آیه شریفه، اطاعت امام- در عصر غیبت نیز چون عصر حضور واجب است و فقهای

ص: 138

عادل نوّاب عامّ آن حضرت و از جانب او مأذون و برای رتق و فتق امور معین شده و مرجع مردم می باشند و اگر کسی مخالفت حکم آنها را بنماید؛ چون امام حکم به اطاعت از آنها فرموده است، مخالفت حکم آنها در حکم مخالفت حکم امام می باشد که در این آیه اطاعت از آن واجب شده است، سخن صحیح و مطابق با صواب و واقع گفته است.

و از جمله احادیثی که دلالت دارند بر اینکه «ولیّ امر» در این آیات، همان ائمّه معصومین (علیهم السلام) می باشند، علاوه بر روایات بسیاری که ازطرف شیعه روایت شده است، حدیثی است که حافظ امیر حسین بدر الدین که از علمای بزرگ زیدیه است، از مؤید بالله مسنداً روایت کرده است که از حضرت صادق(علیه السلام) از معنای این حدیث سؤال شد:

«أَلَسْتُ أَوْلی بِکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ؟ قالُوا: بَلی یا رَسُولَ اللهِ! قالَ: فَمَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلاهُ...»؛

«آیا از خود شما به خود شما اولی نیستم؟ گفتند: چرا ای رسول خدا. فرمود: پس هرکس من مولای او هستم، علی مولای اوست... »..

حضرت صادق(علیه السلام) در پاسخ فرمود: از حضرت رسول خدا(صلی الله علیه وآله)از معنای آن سؤال شد، فرمود:

««اَللهُ مَوْلایَ أَوْلی بِی مِنْ نَفْسِی لا أَمْرَ لِی مَعَهُ

ص: 139

وَأَنَا وَلِیُّ الْمُؤْمِنِینَ أَوْلی بِهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ لا أَمْرَ لَهُمْ مَعِی، وَمَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ أَوْلی بِهِ مِنْ نَفْسِهِ لا أَمْرَ لَهُ مَعِی، فَعَلِیٌّ مَوْلاهُ أَوْلی بِهِ مِنْ نَفْسِهِ لا أَمْرَ لَهُ مَعَهُ»؛»(1)

««خدا مولا و صاحب اختیار و مالک امر من است، اولی و برتر و صاحب اختیارتر به من است از خود من، امری از برای من با خدا (و در کنار ولایت خدا)نیست، و من ولیّ و صاحب اختیار مؤمنین هستم، سزاوارتر و صاحب اختیارتر از خودشان به خودشانم، از برای ایشان با من (و در عرض اختیار و ولایت من) امری و اختیاری نیست و هر کس را من مولا و صاحب اختیارتر به او از خود او هستم که امری و اختیاری از برای او با من (و در عرض اختیار و امر من) نیست، پس علی مولا و صاحب اختیار او است که سزاوارتر و صاحب اختیارتر به او از خود او است، امری (و اختیاری و ولایتی) از برای او با علی (و در عرض اختیار و ولایت او) نیست»».

این گونه روایات نیز به ملاحظه اطلاقی که دارند و بیانی که از مفهوم ولایت و ولیّ می نمایند، جز به ائمّه معصومین(علیهم السلام) قابل انطباق نمی باشند، و با توجّه به این استفاده منطقی و صحیح از آیات و روایات

ص: 140

می گوییم: ولایت بر اداره امور دین و دنیا و رتق و فتق امور و حکومت بین الناس در حدّی که در حکمت واجب است، و طبق قاعده لطف نیز لازم است و مختل و مهمل گذاردن آن موجب نقض غرض استت، یکی از ابعاد این ولایت تشریعیه مطلقه پیغمبر و امام است، و ولایتی که فقیه دارد، از این بُعد ولایت امام مایه می گیرد و از این بُعد ولایت تشریعی، امام، فقها را در عصر غیبت، ولایت و مرجعیت داده است.

امّا ولایت تشریعیه مطلقه، چنان که مستفاد از آیات و روایات است، برای غیر معصوم ثابت نیست؛ بلکه چنان که توضیح داده شد،جایز و صحیح نمی باشد.

بنابر آنچه گفته شد، ولایت تشریعی به این معنا؛ به مفهوم عامّ آن که اهل سنّت نیز قبول دارند، یکی از ضروریات دین است که انکار آن با شرایطی که در کتب فقه بیان شده، موجب کفر می شود؛ و به مفهوم خاصّش که بسیار حسّاس و آزادی بخش و مکتب جهاد و مبارزه است، جوهر مذهب شیعه به آن تقوّم دارد و اسلام خالص و توحید حقیقی عملی و روح دین است و انکار آن، انکار مذهب و خروج از حریم مقدّس تشیّع است.(1)

ص: 141

از خداوند متعال می خواهیم که مسلمانان، مخصوصاً شیعیان را به این مفهوم ارزنده و نجات دهنده ولایت تشریعی بیشتر آشنا سازد و نظام امامت را در تمام شئون حیات مادّی و معنوی و فردی و اجتماعی و سیاسی و فکری شیعه به طور کامل استقرار دهد و ما را به انجام تعهّداتی که برای حفظ این نظام و برقرارکردن آن و شیعه بودن بر عهده داریم، موفّق فرماید.

(رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنتَ الْوَهّابُ)؛(1)

«پروردگارا! دلهایمان دل هایمان را، بعد از آنکه ما را هدایت هدایت کردی، (از راه حق) منحرف مگردان؛ و از سوی خود، رحمتی بر ما ببخش، زیرا زیرا تو بخشنده ای».

ص: 142

حکمت و مصلحت لازم است و اطلاق برخی از اسماء الحسنی بر عبد، به لحاظ افعالی که از عبد طبق این قدرت و ولایت صادر می شود، با وجود قرینه حالیه یا مقالیه ای که نحوه اطلاق آن اسم را - و اینکه به ملاحظه اتّصاف ذات به طور استقلال به مبدأ آن نیست - معلوم سازد، جایز است، چنان که عهده دار بودن بشر مناصبی را - مانند ملائکه - غلو نمی باشد و با بشریت او منافی نیست.

6 - چنان که تصرّف و ولایت مذکور در بند پنجم، به اعطای قدرت بر تصرّف از جانب خدا جایز است، به واسطه علوم اکتسابی و یا به تعلیم خدا و علوم لدنّی به اسباب و مسبّبات نیز به طور کلّی یا جزئی ممکن است.

7 - ولایت و قدرت تصرّف در اکوان، به این نحو که خداوند متعال اشیا را تکویناً فرمان بر و مطیع او قرار دهد، مانند نرم شدن آهن برای داوود نبی (علیه السلام) - علی نبینا و آله و علیه السلام - جایز است و شرک و تفویض نیست.

8 - عهده دار بودن اداره تمام سازمان کائنات، به طور ر غیر مستقل و طبق قضاوقدر الهی و به عنوان مأموریت از جانب خدا، و عامل اجرای اراده حقّ و وسیله و واسطه بودن - مانند ملائکه مقسّمات و مدبّرات - شرک و غلوّ و منافی با توحید نیست؛ امّا چون با بسیاری از آیات قرآن و احادیث منافات دارد، قول به آن در حقّ نبیّ و ولیّ، محتاج به دلیل قاطعی است که قرینه بر صرف آیات و روایات مزبور از ظواهرشان

ص: 144

باشد. بله، به طور موجبه جزئیه، این مقام برای ملائکه و بشر ثابت است و شکّی در آن نیست.

9 - ولایت شخص بر نفس خود و آنچه مسخّر بشر است، تفویض نمی باشد.

10 - بعضی خوارق و معجزاتی که به وسیله انبیا و اولیا اظهار می شود، فعل خدا است و برخی معجزات، فعل شخص نبیّ یا ولیّ است.

11 - ولایت تکوینیه - که تکوینیه صفت ولایت باشد - به هر قسم و به هر نحو فرض و تصوّر شود، حتی مستقلّه و ذاتیه، حادث و غیر ازلی و تکوینی خواهد بود، و از سنخ ولایت ازلیه و غیر حادثه نیست و اگر تکوینیه صفت به حال متعلق موصوف گرفته شود، شامل ولایت ازلیه الهیه بر امور تکوینیه نیز می شود.

12 - علّت فاعلی آفرینش، اراده خداوند متعال است، و پیغمبر و ائمّه اطهار (علیهم السلام) علّت غایی می باشند.

13 - اعتقاد به اینکه وجود امام و منزلت و اثر او در عالم کبیر، تکویناً به منزلت و اثر قلب در عالم صغیر و هسته مرکزی اتم و شمس در منظومه شمسی است. و به عبارت دیگر: وجود پیغمبر و امام تکویناً در تربیت و رسیدن فیض الهی به سایر ممکنات و بقا و فعلیت استعدادها و رشد و کمال آنها مؤثر است، غلوّ و شرک و تفویض نیست و احادیث معتبر بر آن دلالت دارد.

ص: 145

14 - همان طور که عقل انسان عالم صغیر و غیب وجود بشر را اداره می نماید و بر آن حکومت دارد، همین طور امام برای اداره امور عباد و رتق و فتق و حلّ و فصل و تنظیم شئون آنها، حکومت و ولایت دارد، که جامعه را به سوی فلاح و رستگاری رهبری نماید؛، هرچند این رهبری و ولایت، جعلی، و رهبری عقل و فرمانبری اعضا و جوارح از آن تکوینی است.

15 - بر حسب ظواهر آیات و احادیث، خلق مجردات و ارواح مادّیات و اجسام از عدم، بلاواسطه فعل خدا است و تمام اینها خلق او می باشند و فاعل و علّت حقیقی، فقط ذات بی زوال او است، و اطلاق علّت به معنای مؤثر در وجود و خلق شیء در حقّ چیزی و کسی جز او جایز نیست؛ امّا خلق چیزی از ماده - مثل صورت پرنده از گل، یا شیر از صورت پرده - به اذن و طبق مصالح ثانوی و عارضی جایز است و واقع شده است.

16 - پیغمبر و امام مجاری فیض خدا می باشند، به این معنای که علّت غایی آفرینش هستند، و عالم برای آنها و به طفیل وجود آنها آفریده شده و به طفیل و برکت وجود آنها، فیض وجود به تمام کائنات می رسد.

17 - اینکه گفته شود: پیغمبر و امام مجاری فیض هستند؛ به این معنا که: مشیت الهیه بر این قرار گرفته که فیض خود را طبق تقدیرات

ص: 146

الهیه و واقعیه از این مجاری - که مأمور و مکلّف و بلکه مفطور (نه به حدّ الجاء و اجبار) به فیض رسانی هستند، به فیض گیرندگان - اعطا کند، غلوّ و تفویض نیست و با مطالب حکما در صدور واحد از کثیر و ربط حادث به قدیم ارتباط ندارد. و عباراتی مانند: «إِرادَةُ الرَّبِّ فِی مَقادِیرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَیْکُمْ»(1) مؤید این کلام است.

و اگر گفته شود: این سخن هم - با فرض اختیار فیض رسان - از شائبه تفویض خالی نیست. گفته می شود: در صورتی تفویض است که به فرض عدم فیض رسانی، مستقیماً یا از مجاری دیگر، امکان افاضه فیض نباشد و اختیار آنها تمام علّت در رسیدن فیض به سایرین باشد.

18 - ولایت حقیقی بر تشریع احکام و جعل قوانین و کلّیه نظامات و در تمام شئون، مختص به ذات احدیّت است، و قبول نظام های غیرشرعی، و آنچه منبع آن احکام و قواعد شرع و اوامر و نواهی و مقررات دینی نباشد، جایز نیست.

19 - تفویض مطلق امر دین به پیغمبر و امام، که به طور کلّی و بدون وحی و الهام، هرچه را بخواهند حلال و هرچه را بخواهند حرام نمایند، باطل است.

20 - تفویض بیان حکم به امام که هر وقت مصلحت بداند، «ما أَوْحَی اللهُ بِهِ إِلَی النَّبِیِّ» را بیان کند، جایز است و اشکالی ندارد.

ص: 147

21 - تفویض تشریع، فی الجمله و در موارد معدوده و مقتضیه - مثل تعیین بعضی امور که برحسب روایات، مصلحت آزمایش و تربیت عباد یا مصلحت دیگر نُبوات اقتضا نماید - به شخص پیغمبر جایز است.

22 - نظام امامت و حکومت شرعی و اسلام، از عصر پیغمبر(صلی الله علیه وآله)تا حال باقی و مستمر و برقرار است، و در هیچ عصر و زمان و در هیچ نقطه و مکان منقطع نشده و نخواهد شد.

23 - بر هر مسلمان واجب است که از این نظام پیروی نموده و آن را حاکم بداند و فقط اطاعت از این نظام نماید، و هرکس از اطاعت این نظام بیرون باشد، از ولایت و اطاعت خدا خارج است.

امید است خوانندگان گرامی، خودشان سایر مطالب کتاب را که هر یک در خور کمال توجّه و اهمّیت است، با دقّت خلاصه گیری فرمایند و نواقص آن را تکمیل کنند و بر لغزش های این کمترین، قلم عفو بکشند و برایم طلب مغفرت نمایند. خداوند متعال همه ما را به راه راست هدایت فرماید.

اَللّهُمَّ إِنّا نَسْأَلُکَ إِیماناً لا أَجَلَ لَهُ دُونَ لِقآءِکَ، أَحْیِنا ما أَحْیَیْتَنا عَلَیْهِ وَتَوَفَّنا إِذا تَوَفَّیْتَنا عَلَیْهِ، وَابْعَثْنا إِذا بَعَثْتَنا، وَصَلِّ عَلی سَیِّدِنا وَنَبِیِّنا أَبِی الْقاسِمِ مُحَمَّد وَآلِهِ الطّاهِرِینَ. وَآخِرُ دَعْوانا أَنِ الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعالَمِینَ

ص: 148

11. تاریخابن خلدون، ابن خلدون،عبدالرحمن بن محمد (م. 808ق.)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1391ق.

12. التبیان فی تفسیرالقرآن، طوسی،محمد بن حسن (م. 460ق.)،تحقیق احمد قصیر عاملی، بیروت، داراحیاء

التراث العربی.

13. تحف العقول عن آل الرسول ، ابن شعبه حرانی،حسن بن علی (م. قرن4)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم، نشر اسلامی، 1404ق.

14. تفسیرالقمی، قمی،علی بن ابراهیم (م. 307ق.)، تحقیق سید طیب موسوی جزائری، قم، دارالکتاب، 1404ق.

15. التلخیص الحبیر فی تخریج الرافعی الکبیر، ابن حجرعسقلانی، احمد بن علی (م. 852ق.)، دارالفکر.

16. تهذیب الاحکام، طوسی،محمد بن حسن (م. 460ق.)، تحقیق سید حسن موسوی خرسان، تهران، دارالکتب الاسلامیة، 1364ش.

17. الثاقبفی المناقب، ابن حمزه طوسی، محمد بن علی (م.560ق.)، تحقیق نبیل رضا علوان، قم، انتشارات انصاریان، 1412ق.

18. حاشیةالمکاسب، غروی اصفهانی، محمدحسین (م. 1361ق.)، تحقیق عباس محمد آل سباع قطیفی، قم، انتشاراتانوارالهدی، 1418ق.

19. الخصال، صدوق،محمد بن علی (م. 381ق.)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم، نشر اسلامی، 1403ق.

20. دلائل الامامه، طبری امامی، محمد بن جریر (م. قرن 5)، قم، مؤسسة البعثة، 1413ق.

21. رسالة فیاثبات کرامات الاولیاء،سجاعی، شهاب الدین احمد بن احمد (م. 1179ق.)،،رسالة فی اثبات کرامات الاولیاء ، استانبول، مکتبةایشیق، 1396ق.

22.رسائل الکرکی،کرکی، علیبن حسین (م. 940ق.)، تحقیق محمد حسون، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، 1409ق.

ص: 150

23. سنن ابن ماجه، ابن ماجه قزوینی، محمد بن یزید (م. 275ق.)، تحقیق محمد فؤاد عبدالباقی، دارالفکر.

24. سننابی داوود، ابوداوودسجستانی، سلیمان بن اشعث (م. 275ق.)، تحقیق سعید محمد لحام، بیروت، دار الفکر،1410ق.

25. سنن الترمذی، ترمذی،محمد بن عیسی (م. 279ق.)، تحقیق عبدالوهاب عبداللطیف، بیروت، دارالفکر، 1403ق.

26.السنن الکبری، نسائی،احمد بن شعیب (م. 303ق.)، تحقیق سلیمان بنداری، سید کسروی حسن، بیروت، دارالکتب العلمیة، 1411ق.

27. شرح الاخبار فی فضائل الائمةالاطهار(صلی الله علیه و آله):، مغربی،قاضی نعمان بن محمد تمیمی (م. 363ق.)، تحقیق سید محمد حسینی جلالی، قم، نشراسلامی، 1414ق.

28. شواهدالتنزیل، حاکمحسکانی، عبیدالله بن عبدالله (م. 506ق.)، تحقیق محمدباقر محمودی، تهران، وزارت

فرهنگ و ارشاد اسلامی، 1411ق.

29. صحیح البخاری، بخاری،محمد بن اسماعیل (م. 256ق.)، بیروت، دارالفکر، 1401ق.

30. العقدالثمین فی معرفةرب العالمین،ابن بدرالدین، حسین بن بدرالدین محمد (م. 622ق.) ،تحقیق محمد یحی سالم عزان، صنعا، دارالتراث الیمنی، 1415ق.

31.عوالی اللئالی العزیزیة فی الاحادیث الدینیه، ابن ابی جمهور احسائی، محمد بن علی (م. 880ق.)، تحقیق مجتبی عراقی، قم، مطبعة سیدالشهداء، 1403ق.

32.عیون اخبارالرضا(علیه السلام)، صدوق، محمد بن علی (م. 381ق.)، تحقیق حسین اعلمی، بیروت، مؤسسة الاعلمی، 1404ق.

33.الغیبه، نعمانی،محمد بن ابراهیم (م. 360ق.)، تحقیق فارس حسون کریم، قم، انتشارات انوارالهدی،

1422ق.

ص: 151

34.الفصول المهمةفی اصول الائمه، حرعاملی، محمد بن حسن (م. 1104 ق.)، تحقیق محمد بن محمد حسن قائینی، مؤسسه معارف اسلامی امام رضا(علیه السلام)، 1418ق.

35.قواعدالمرام فی علم الکلام، ابن میثم بحرانی، میثم بن علی (م. 699ق.)، تحقیق سید احمد حسینی، قم،

کتابخانه مرعشی نجفی، 1406ق.

36.الکافی، ،کلینی،محمد بن یعقوب (م. 329ق.)، تحقیق علی اکبر غفاری، تهران، دارالکتب الاسلامیة، 1363ش.

37. کامل الزیارات، ابن قولویه قمی، جعفر بن محمد (م. 368ق.)، تحقیق جواد قیومی، قم، نشر اسلامی، 1417ق.

38. کتاب سلیم بن قیس، هلالی عامری،سلیم بن قیس (م. 85ق.)، تحقیق محمدباقر انصاری، قم، نشر الهادی، 1420ق.

39.کشف المراد فی شرح تجریدالاعتقاد، علامهحلی، حسن بن یوسف (م. 726ق.)، تحقیق حسن حسن زاده آملی، قم، نشر اسلامی، 1417ق.

40.مجمع البیان فی تفسیر القرآن، طبرسی،فضل بن حسن (م. 548ق.)، تهران، انتشارات ناصرخسرو، 1372ش.(اهل)

41.مدینة معاجز الائمةالاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، بحرانی، سید هاشم حسینی (م.1107ق.)، تحقیق عزت الله مولائی، قم،مؤسسة المعارف الاسلامیة، 1413ق. (اهل، نور)

42.مرآة العقول فی شرح اخبار آل الرسول(صلی الله علیه وآله)، مجلسی، محمدباقر(م. 1111ق.)، تحقیق سید هاشم رسولی محلاتی، تهران، دارالکتب الاسلامیة، 1404ق. (نور)

43.المزارالکبیر،مشهدی، محمدبن جعفر (م. 610ق.)، تحقیق جواد قیومی، قم، نشر اسلامی، 1419ق.

44.المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری،محمد بن عبدالله (م. 405ق.)، تحقیق یوسف مرعشلی، بیروت، دارالمعرفه.

ص: 152

45.مصباح المتهجد، طوسی،محمد بن حسن (م. 460ق.)، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة،1411ق.

46.مفاتیح الجنان، محدث قمی،عباس (م. 1359ق.)، ترجمه مهدی الهی قمشه ای،قم، انتشارات آیین دانش، 1386ش.

47.مقتضب الاثر فی النص علی الائمةالاثنی عشر(علیهم السلام):، جوهری،بن عبیدالله (م. 401ق.)، نزار منصوری، قم، مکتبة الطباطبائی.

48.منلایحضره الفقیه، صدوق، محمد بنعلی (م. 381ق.)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم،نشر اسلامی، 1404ق.

49.مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب، محمد بن علی (م. 588ق.)، تحقیق گروهی از اساتید نجف اشرف، النجف الاشرف، المکتبة الحیدریة،1376ق.

50.مناقب الامام امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب(علیه السلام)، ،کوفی،محمد بن سلیمان (م. قرن 3)، تحقیق محمدباقر محمودی، قم، مجمع احیاء الثقافة الاسلامیة،1412ق.

51.منهاج البراعةفی شرح نهج البلاغه، هاشم یخوئی، میرزا حبیب الله (م.1324ق.)، تهران، المکتبة الاسلامیة،1358ش.

52.نوادرالمعجزات فی مناقب الائمةالهداة(صلی الله علیه و آله):، طبری امامی، محمد بن جریر (م. قرن 5)، قم، مؤسسه امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف ، 1410ق.

53.الهدایةالکبری، خصیبی،حسین بن حمدان (م. 334ق.)، بیروت، مؤسسةالبلاغ، 1411ق.

54.الوافی، فیض کاشانی، محسن بن مرتضی (م. 1091ق.)، تحقیق سید ضیاء الدین حسینی،اصفهان، کتابخانه امام امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)، 1406ق.

ص: 153